Tweelingmama Wendy: ‘Ons leven ging veranderen, en HOE…’
Het begint op 12 april 2014; de zwangerschapstest geeft een positief streepje aan. Ik ben zwanger! Mijn hart maakt een sprongetje maar ik vind het ook zo spannend. Oke, ons leven gaat nu echt veranderen. Maar toen had ik nog geen idee HOE…
Een paar weekjes later hadden we de eerste echo. God, wat was ik zenuwachtig… Of ik al een voorgevoel had dat het er wel eens twee zouden kunnen zijn? Twee baby’s in plaats van één? (die vraag krijg ik regelmatig)… Ja, stiekem had ik vanaf ongeveer de achtste week dat idee al. Mijn vriend verklaarde mij voor gek, maar ik dacht: het zit in de familie dus… het kan! Mijn zus en broer zijn een tweeling maar je hoort niet zo vaak dat de volgende generatie dan ook alweer een tweeling krijgt. Dus ik probeerde het idee van mij af te zetten maar ergens in mijn achterhoofd hoorde ik nog altijd dat stemmetje: het is een tweeling.
En daar lag ik dan voor de echo. Eigenlijk ging het best snel en de verloskundige riep dolenthousiast: ‘Ik zie twee hartjes! Jullie vergeet ik nooit meer!’. Tsja, ik jou ook niet dacht ik nog en begon hard te lachen. Waarschijnlijk door de zenuwen want ik had geen idee hoe nu verder. Mijn vriend Mark heeft alleen maar voor zich uit zitten staren van ongeloof.
De eerste twee weken na de echo moesten we vaak lachen en wisten we gewoon even niet welke richting we op moesten. We moesten van alles regelen, praktisch gezien (je kent het wel: een grotere auto, niet het kleine kamertje ombouwen tot een schattige babykamer maar de grote slaapkamer zou de ‘dubbele’ babykamer gaan worden, kon ik wel blijven werken etc.) maar ook medisch gezien vond ik het spannend. Mijn zus en broer (een tweeling dus) zijn 9 weken te vroeg geboren en ik was ruim 3,5 jaar oud. Uiteraard weet ik daar niet veel meer van maar de jaren daarna en de bijbehorende ziekenhuisbezoeken kan ik mij nog herinneren. Hoe zou dit bij mij gaan?
De bevalling zonder details De zwangerschap was heftig, natuurlijk ook bijzonder maar ik heb mij bijna geen moment echt lekker gevoeld. Daar kwam bij dat ik de laatste maanden een hoge risico-zwangerschap had waardoor ik elke week bij de gynaecoloog zat. Bij 33,5 week werd ik opgenomen in het ziekenhuis. . 5 dagen later werden Maud en Femm geboren. Het klinkt nu zo ‘makkelijk’, was het niet kan ik je vertellen. De details bespaar ik je, maar de bevalling was pittig. Inderdaad nu, bijna 3 jaar later, kan ik zeggen dat je het grotendeels vergeet maar tsjonge, het was wat zeg… Onze twee wondertjes, die maakten natuurlijk zoveel goed. Drie weken hebben de meisjes in het ziekenhuis gelegen op de neonatologie-afdeling. Ze groeiden van couveuse naar ziekenhuiswiegje en daarna, eindelijk op 29 november, lagen ze in hun eigen ledikantje thuis. Allebei ruim 2 kg maar al heel veel gegroeid want Maud was 1,6 kg bij de geboorte en Femm 1,9 kg. Wat fijn en zo’n opluchting dat ze thuis waren, ik was zo blij! En toen, toen begon ons echte leven.
Tweelingmama met een leven De meiden deden het goed thuis: groeiden goed, ontwikkelden zich en ons leven bestond uit 16x flesjes op een dag, 8x stinkende kleertjes wassen omdat de halve fles er weer kwam (waarom had ik ze ook alweer een volle fles gegeven…?), minstens hetzelfde aantal luiers verschonen, 2x het badje, flessen uitkoken, tussendoor nog een wandeling voor de boodschapjes en 70% van de tijd ‘s nachts wakker zijn in verband met voeding of ‘gewoon’ een huilend kindje. Tsja, en dan wil je tweelingmama MET een leven zijn. Dat lukt eventjes maar houd je niet lang vol… dus de kraamvisite in de avond werd geschrapt en ons sociale leven kwam op een laag pitje te staan. Af en toe vond ik dat geen bal aan, maar dat eerste jaar had ik helemaal geen tijd om hierover na te denken. Tweelingmama, dat was het! Ik genoot, knuffelde wat af op een dag en was zo trots J
Balans zoeken & vinden Vanaf dat de meiden ruim een jaar waren ben ik weer aan het werk gegaan. Dat was wel even omschakelen maar ik was er aan toe. Het was echt even zoeken naar balans. En eerlijk gezegd nog steeds, hoe zorg je dat thuis en werk in balans is? Hoe verdeel je al die verantwoordelijkheden en hoe zorg je ervoor dat je je niet schuldig voelt dat je je kinderen soms waar weinig ziet? Drie dagen per week zijn de meisjes bij de opa’s en oma’s en een ochtend in de week gaan ze naar het kinderdagverblijf. Zij genieten daar enorm van en dat scheelt natuurlijk weer in het schuldgevoel maar toch voel ik het regelmatig: ben ik er wel genoeg voor ze? Zeker na een zomervakantie van 3 weken, waarin we continu met z’n viertjes zijn geweest, is het echt weer even wennen. Voor ons allemaal. Maar ik weet ook dat dit ons dagelijks leven is en als ik de balans maar goed in de gaten houd (en af en toe bijstuur) dan moet het goed komen, toch?!
Lieve tweelingmama’s, ik begrijp jullie… Genieten is het toverwoord en dat doen we ook vooral! Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is. Sinds de meiden zo’n 1,5 jaar zijn is het opvoeden begonnen en ik kan je vertellen: twee peuters tegelijk opvoeden is echt geen makkie! Ik heb dat flink onderschat want het is me een partij werk! En die dames van mij weten precies wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen en dat dan SAMEN! Samen sta je sterk en joh, dan heb je die moeder van je zo om! Alles maar dan ook alles x2! Consequent zijn, grenzen aangeven… Ik las laatst een blog over ‘nee zeggen’ en het klopte; onze kinderen zijn geen prinsen en prinsessen en moeten hun tanden poetsen ook al vinden ze het niet leuk en mogen soms best wel huilen en schreeuwen, dat is dan jammer. Maar tsjonge, wat kost het een energie. Heb ik de 1 net binnen gezet, omdat ze haar zus buiten heeft pijn gedaan, staat de ander huilend voor het raam omdat ze net is gevallen. Heb ik zo’n geweldige klantenservice (NOT) aan de telefoon, loopt Femm met een speelgoedbus rond die Maud dan weer afpakt maar zij blijft met haar vinger er tussen zitten terwijl Femm aan de bus blijft trekken… schreeuwen dus… Het slurpt je af en toe leeg en dan… tsja, dan geef ik mij over en krijgen ze dat extra snoepje ( met daarbij de mededeling ‘En nu houd je je mond!’). Wanneer ik de ene van de bank heb gepakt omdat ze daar niet op mag springen, staat de ander er alweer op. Nou, misschien kan je er ondertussen een beeld bij vormen ;) Wanneer ik andere tweelingouders voorbij zie lopen, kijken we elkaar ook begripvol aan: ‘Ik snap je, ik leef mee’… lijken we tegen elkaar te zeggen.
En natuurlijk mama’s krijgen we er mega veel voor terug. Alles is dubbel, dus ook de knuffels, kusjes, ‘Mama is lief’ hoor ik twee keer (soms zelfs tegelijk, zo lief!), samen spelen, kletsen en dansen… Het is zo bijzonder en deze leeftijd is ook wel erg leuk hoor (in november worden ze 3 jaar). Dus vaak denk ik ook: stop de tijd! Ze worden zo snel groot. Ik ga mij nu focussen op de basisschoolkeuze, maar laat het nog maar even duren. Want deze tijden, en al die herinneringen die we al hebben, komen niet meer terug.
Liefs, Wendy
