Een tweeling? Ik heb er 3!
Na regen komt zonneschijn! We genieten van een zomerse augustus en het is tijd voor de
Libelle Zomer Lees Special met daarin ontroerende en mooie verhalen over moeder zijn. "Er zijn immers maar weinig dingen in het leven die ons zo na aan het hart liggen en zoveel (gemengde) emoties oproepen dan dat", schrijft Maureen Belderink (adjunct-hoofdredacteur Libelle). Mooi geschreven en helemaal waar! Ik lees de verhalen, soms heftig, verdrietig maar tegelijkertijd ook vaak mooi en bijzonder. Zo ook de interviews van gezinnen met een drieling. Ja, niet 2 maar 3 tegelijk! Hoe doe je dat?! Drie kleine gastjes in één keer... Maar wanneer ik de interviews lees, doen zij het eigenlijk net zoals wij. Vanaf dag 1 geef je liefde en doe je het samen met je partner: klopt! Heb veel geduld: herkenbaar! Accepteer hulp: dat hebben we geleerd! Wees vooral praktisch en plan niet teveel: dat laatste is en blijft een uitdaging maar we werken eraan ;) En het allerbelangrijkste: geniet, want het gaat zo snel! Dus of je nu één, twee of drie kindjes tegelijk krijgt, mama en papa zijn is één groot avontuur.
Nu wonen wij in Nederland en dat is een luxe. Een vriendin van mij woont en werkt in Malawi (Afrika) als coordinator van Doingoood Foundation. Haar huishoudster, Deborah, heeft drie tweelingen gekregen. Je leest het goed: drie tweelingen in één gezin in Malawi, één van de armste landen van de wereld. Hoe doe je dat?! Ze was 16 jaar, haar man 19 jaar. Ze wist niets over verschonen. Kon soms geen borstvoeding geven omdat er geen geld was om zelf te eten. Geld dat ook nodig is voor kleertjes, zeep, dekens, luiers... Tweelingen zijn moeilijk en zorgen voor "mavuto" (problemen), zo reageerde haar omgeving. Na vier jaar ontdekte ze dat ze weer zwanger was en ja, weer van een tweeling. Maar hoe doe je dat zonder werk en als je man geen goede baan heeft? "But it was a blessing from God, so what could I do?”, vertelt Deborah. Uiteindelijk zijn de kindjes na tien (!) maanden geboren. Zes jaar later volgt er nog een tweeling. Ze heeft nu vier meisjes en twee jongens. Gelukkig helpt de familie met de verzorging van de kinderen. Maar dan nog…
Ik ken Malawi niet, ben wel verschillende keren in Kenia geweest. Ik heb vaak gedacht: hoe doen deze moeders het allemaal? Leven in armoede met (meestal) veel kinderen. Nu ik zelf moeder ben, ben ik mij hier nog meer van bewust. Wanneer onze meiden huilen omdat ze trek hebben dan krijgen ze de fles, een hapje, boterham of koekje (keuze genoeg). Maar wat als je je kind geen eten kan geven omdat het er gewoonweg niet is? Dat je baby blijft huilen van de honger en je niks kunt doen? Ik zou volgens mij knettergek worden en vind het maar moeilijk te bevatten, wat een enorme verschillen. En dan heb ik het nog niet eens over de gezondheidszorg. De 'lege' ogen en bolle buikjes van veel Afrikaanse kinderen en hun mama's vergeet ik dan ook nooit meer. Maar ondanks dat het soms moeilijk is om in Malawi een moeder van een tweeling te zijn, is Deborah trots. Ze geniet van haar kinderen: hoe ze spelen, zich ontwikkelen, naar haar toe komen voor vragen en de ruzietjes onderling. En dan is ineens het verschil tussen Malawi en Nederland helemaal zo groot niet meer: we zijn allemaal trotse mama's!
