Parijs een week later...
…voor jong en oud
De maandag na de aanslagen was heel vreemd. Deze maandag was moeilijk op een vreemde manier. Vreemd en moeilijk, moeilijk en vreemd. Het begin van deze week bracht een nieuw gevoel met zich mee, geen prettige ervaring. Zodra ik mijn deur uit loop, moet ik mij door de menigte richting de metro wurmen, althans dat wàs zo. Nu staat diezelfde groep mensen voor mijn deur, maar toch is alles anders. Er hangt een waas van stilte en de stad lijkt verdoofd te zijn. De mensen lopen rustiger, ze lopen elkaar niet meer van de stoep en de diverse gezichtsuitdrukkingen zijn ver te zoeken. Ik voel mij totaal verloren. Waar is die chaos, drukte en gezelligheid waar ik zo van hou?
Terwijl ik door de stad loop vraag ik mij af ‘Zou zij een dierbare zijn verloren?’ ‘Hij kijkt wel erg verdrietig… het zal toch niet…’ ‘Wat als zij onderweg zijn naar het ziekenhuis?’ Ik passeer de zwaar bewapende militairen en agenten zonder mij daarvan bewust te zijn, het lijkt alsof ik het directe contact met de buitenwereld voor even verloren ben.
Een wereldstad als Parijs staat niet stil, de Parijzenaren zitten in de overlevingsmodus; ‘We laten ons niet kisten en gek maken. We gaan verder met leven’. En zo stond iedereen met die strakke gezichtsuitdrukking in de metro voor zich uit te staren. Nep, gespeeld en begrijpelijk. Ik stond daar namelijk ook, met die strakke gezichtsuitdrukking. We houden elkaar in de gaten. Niemand gaat in of uit die metro zonder vanuit de ooghoeken gescand te zijn door medereizigers. Verdachte tas? Ik doe wel even een stapje opzij. Alsof dat stapje een verschil zal maken in die grootse aanslagen, natuurlijk weten we wel beter. Maar wat moet je dan? Als ik moet geloven wat de plannen van al die extremisten zijn, dan kan ik mijn bestaan beter ergens in een kneuterig boerderijtje ver weg van de bewoonde wereld voortzetten. Nee, bedankt.
Is het realistisch om nu in Parijs te zijn? Ja, vind ik wel. Is het ook leuk? Mwah, iets minder. De sociale controle is ineens enorm en zichtbaarder dan ooit. Ik wil optimistisch zijn, maar toch doe je dingen die je voorheen niet deed. Of doe je juist dingen niet die je voorheen wèl deed. Laten we maar concluderen dat we dingen ànders doen. De eerste dagen trok ik bewust makkelijke schoenen aan, in case of… en mijn paspoort zit sinds lange tijd weer standaard in mijn tas. Dan ben ik in ieder geval makkelijk te indentificeren.
Het werk ging vrijwel direct door, zo ook mijn werkzaamheden voor de school in Parijs waar ik Nederlands onderwijs geef. Nadat wij in de groepsapp van de docenten waren nagegaan of iedereen oké was, gingen wij direct door naar onze volgende zorg; onze leerlingen. Leerlingen in de leeftijd van 3 jaar tot 14 jaar. Veel verschillende leeftijden, veel verschillende ervaringen, veel verschillende emoties en veel verschillende belevingen. Hoe kunnen wij hier goed mee omgaan? Dit is cruciaal, alle collega's waren het erover eens dat wij zo goed mogelijk geïnformeerd die lesdag in moesten gaan. Maar hoe doe je dat? Een drama zo groot, zoveel angst. Een gebeurtenis die iedereen aangaat, maar iedereen ook op zijn eigen manier beleefd. Frankrijk had inmiddels zelf ook al het een en ander op poten gezet om de situatie voor kinderen te vertalen. Zo werd er vrijwel direct een speciale krant voor kinderen uitgebracht waarin een duidelijke uitleg werd gegeven.
Kinderen hebben vragen, véél vragen. Als je het mij vraagt zijn de kinderen de groep die het hardst wordt geraakt. Zij voelen zich verward en onveilig, zij begrijpen niet wat zich in Syrië afspeelt of al die eerdere aanslagen die werden opgeëist. Wij hebben de kinderen daartegen in bescherming genomen, geprobeerd ze zo onbezorgd mogelijk in het leven te laten staan. Opgroeien in een wereld vol mogelijkheden en kansen. Volwassen problemen zijn voor volwassenen, daar houden we kinderen buiten. Tenminste, zo zie ik het. Het maakt mij boos, enorm boos dat de terroristen de onbezorgdheid van de kinderen willen wegnemen. Nu ineens zijn de kinderen geconfronteerd met die verschrikkelijke aanslagen… en we konden ze daar met geen mogelijkheid tegen beschermen. Kinderen ontwikkelen zich het beste in een veilige omgeving en volwassenen in de directe leefomgeving van een kind zijn daar verantwoordelijk voor. Maar wat als we de kinderen niet kunnen beschermen?
Als voormalig pedagoge gingen er direct alarmbellen rinkelen, het moet toch wel zo ontzettend moeilijk zijn voor al die ouders om deze gebeurtenissen uit te leggen. Deze Parijse kinderen hebben nog een lange weg te gaan. Zij moeten het vertrouwen in hun leefomgeving terugvinden, ervaren dat zo’n drama zeer zeldzaam is. We kunnen nooit zeggen dat dit nooit meer zal gebeuren, maar we kunnen er wel met elkaar alles aan doen om deze kinderen weer positieve ervaringen op te laten doen. Parijs heeft zoveel te bieden, voor jong en oud. Toen ik afgelopen woensdag met een 9-jarig meisje in de metro zat zei zij « Ik vind die mannen met die geweren er wel een beetje eng uitzien. Maar zij zijn er om de slechte mensen bij ons vandaan te houden, dus eigenlijk vind ik het wel fijn dat ze er zijn ». You go Paris!
Met kinderen praten over de aanslagen in Parijs? Op deze site vind je 12 tips.
