1 dec. 20152 minuten om te lezen

Samen maken we verschil!

Vrijdag 13 november, vrijdag de 13e.... Begin van de avond post ik een een Facebookbericht: 'Het is feest! Tweelingmama heeft een nieuwe website'. Leuke, lieve reacties krijg ik binnen en ik denk: het is geen ongeluksdag, het is mijn geluksdag. Tot zo'n 2 uur daarna. Ik krijg een nieuwsmelding: 18 doden in Parijs door aanslag in restaurant. Ik denk: nee toch, niet weer? Daar is meteen weer het angstgevoel. Ik app mijn zusje die in Parijs woont: ze is toch niet uiteten? Is ze veilig thuis? Een appje terug: ze zijn thuis, opluchting. Maar de nieuwsberichten blijven binnenkomen en het wordt steeds erger, 26 doden, meer dan 100 doden, meer dan 120 doden... Aanslagen in Parijs, het mooie Parijs waar wij afgelopen juli als gezin nog zo hebben genoten bij mijn zus en zwager (zie foto's hieronder).

De wereld stond stil. Vrijdag de 13e werd een zwarte dag. Maar hoe angstig moeten we ons voelen? Mijn vader had deze week een beurs in Brussel, geannuleerd. Dreiging, angst... om de hoek. Ik kijk naar onze meisjes en denk: hoe zal het straks zijn? Weer is er dat angstgevoel. Lieve lezer, hoe ga jij daarmee om?

Ik realiseer mij ook dat deze wreedheid al veel langer bestaat. Er zijn al miljoenen slachtoffers gevallen en het houdt niet op. Een half jaar na de aanslag in het winkelcentrum in Nairobi was ik zelf in Kenia als ambassadeur van Doingoood (2013). Daarna volgden er meer aanslagen door terreurgroep Al Shabaab. Sinds die tijd ben ik niet meer terug geweest, er is angst maar kunnen we nu nergens meer naartoe? En is dat juist niet wat ze willen: dat we stil blijven staan en ons door angst laten overheersen? Ik weet het: het komt steeds dichterbij en als je zusje in die mooie maar nu ook diep geraakte stad Parijs woont, voelt het verschrikkelijk dichtbij...

Terwijl ik dit schrijf zijn we hier ook druk bezig met de voorbereidingen voor Sinterklaas. De tweede keer Sinterklaas voor onze meisjes. Toch voel ik me ook schuldig. Het contrast is zo groot. Het Sinterklaasfeestje is hier begonnen maar Parijs huilt, de wereld huilt. En ik huil, om al die onschuldige mensen . We moeten met elkaar het verschil maken. Het is misschien maar een druppel... Maar in het leven zijn het de kleine dingen die het doen. Geef daarom een compliment, een lach....elke dag. "The best things in life can never be kept. They must be given away... A smile, a kiss and love".