Bevallen van een tweeling: "Het eerste moment weet ik niet meer..."
Vandaag heb ik de meidenkast opgeruimd. Dit doe ik zo eens in de 2 a 3 maanden. Niet omdat ik er zoveel zin in heb, maar omdat het moet. De meiden groeien namelijk zo snel dat hele stapels kleren niet meer passen. Zo begonnen we vorig jaar met maatje 44 en zitten Maud en Femm nu (al) in maat 74.
Vandaag stortte ik mij op de sokjes, rompers en mutsjes. De sokkenmand zat overvol en de 'van 0 tot 6 maanden' sokken konden er nu echt wel uit. Maar wat blijft dat toch moeilijk, ik wil ze zo graag klein houden. Heb jij daar ook last van? Het gevoel van: 'deze tijd komt niet meer terug'?
Nadat ik de hele sokkenmand heb opgeruimd, pak ik de stapel met mutsjes. Ik grijp naar de allereerste mutsjes uit het ziekenhuis: baby 1 en baby 2 staat er op. Oei. tranen in mijn ogen. Dit zijn de mutsjes die ze op kregen toen ze net geboren zijn. Deze mutsjes brengen zoveel herinneringen naar boven. Maar ook de herinnering dat ik niet alles meer terug kan halen. Een vriendin van mij vroeg pas nog: 'Vind je het niet lastig, dat je niet alles meer weet?' Ja. dat blijft lastig: een deel van voor en na mijn bevalling ben ik kwijt. Ook werd Femm direct bij ons weggehaald in verband met ademhalings- en hartproblemen. Ik weet het niet meer, en dat is moeilijk.
Nadat onze meisjes waren geboren, werd ons op het hart gedrukt dat we eerst moesten gaan slapen. Na vijf nachten amper een oog dicht te hebben gedaan, was het nu belangrijk om een moment rust te pakken voordat er bezoek zou komen. Dus ook voordat onze ouders langs zouden komen. Tsjonge, wat vond ik dat moeilijk: in de vroege ochtend je ouders bellen om te vertellen dat ze opa en oma zijn geworden maar dat ze pas om 15.00 uur langs mogen komen... Nee, ook dat had ik van tevoren anders bedacht. Maar achteraf gezien was het beter. Nu kan ik mij namelijk nog herinneren dat we samen met de opa's en oma's naar onze meisjes op de couveuseafdeling zijn gegaan. Was iedereen 's ochtends op bezoek geweest, had ik dit waarschijnlijk ook niet meer geweten. Het grootste deel van de ochtend ben ik kwijt. Zo heb ik gevraagd of ik Femm nog even mocht zien voordat ik zou gaan slapen, dat is gebeurd maar dat weet ik alleen door de verhalen van mijn vriend Mark. Ik heb namelijk altijd gedacht dat ik Femm pas ´s middags voor de eerste keer zag. Ik kan het filmpje 1000 keer opnieuw afdraaien, elke keer mis ik grote delen. Het feit dat ik het eerste moment met Femm niet meer kan terughalen doet pijn. Maud werd als eerste geboren en zij mocht even kort op mijn buik liggen. Gelukkig is dit bijzondere moment wel opgeslagen in mijn geheugen...
Een paar maanden na mijn bevalling had ik een evaluatiegesprek met de gynaecoloog. Zij wist dat ik mij niet alles meer kon herinneren en vroeg of ik een uitdraai wilde van alles wat er gebeurd is vanaf dag 1 tot en met 5, de dag dat ik uiteindelijk bevallen ben. Je leest het goed: 5 dagen, 5 lange dagen... Op woensdagavond (bij 33,5 weken zwangerschap) werd ik opgenomen en op maandagochtend zijn Maud en Femm geboren. Drie lange nachten heb ik op de verloskamer gelegen, met uiteindelijk het gevoel dat ik te moe was om onze meisjes nog op de wereld te kunnen zetten. Maar het is gelukt (je kunt ook niet anders...). Ik krijg de 3 A4'tjes vol info in mijn handen gedrukt en eenmaal thuis begin ik te lezen. De helft begrijp ik niet, al die medische termen. Maar terwijl ik het begrijpelijke deel lees, weet ik weer dat het een heftige, pijnlijke weg was maar dat ik oh zo dankbaar ben voor het feit dat alles daarna goed is gegaan. Dat we met z'n viertjes een mooi maar ook zwaar jaar hebben meegemaakt. Dat de meiden na 8 maanden al niet meer voor controle terug hoefden naar het ziekenhuis en dat ze lekker zijn gegroeid van maatje 44 naar maat 74.
Nee, die eerste mutsjes doe ik uiteraard niet weg, deze gaan in de bewaardoos voor de meiden. Leuk voor later en een mooie herinnering van mama!
Tips van tweelingmama Wendy:
Wil je jouw bevalling nog eens 'nalezen' vraag dan aan de gynaecoloog naar een uitdraai van het verslag. In het ziekenhuis houden ze alles bij...
Durf vragen te stellen aan je partner en/of iemand anders die bij je bevalling aanwezig was. Dit heeft mij echt geholpen, hierdoor werd 'de puzzel' meer compleet.
Zorg dat je tijdens je zwangerschap al een lijstje klaar hebt liggen met wie je wilt bellen/appen om het grote nieuws (de geboorte van jouw kind(jes)) te vertellen. Ik had dit niet gedaan en aangezien mijn geheugen een vergiet bleek, was ik zo bang dat ik mensen vergeten zou zijn.
Laat foto's maken door een verloskundige, assistent of iemand anders die ook aanwezig is. Deze foto's helpen om herinneringen op te halen.
Maak een bewaarbox voor je kind(jes) met daarin allerlei spulletjes van het eerste jaar, bijvoorbeeld het enkelbandje van het ziekenhuis, het naamplaatje die op de couveuse/wiegje zat, de slinger die op die ziekenhuisdeur hing etc.
Is je kindje te vroeg geboren? De periode in het ziekenhuis kan worden vastgelegd door Earlybirds fotografie. Een mooie reportage, een herinnering voor later.
Hoe heb jij de tijd rondom je bevalling ervaren en heb jij nog tips voor andere mama’s?
