Gastblog Kelly: 'Tijdens de 20-weken echo merkte ik dat er iets mis was'
Mijn naam is Kelly Spittel, 32 jaar en een relatie met Trevor. Op dit moment ben ik 20 weken zwanger van onze twin-boys! Ook hebben wij nog een kleine man van bijna 3 jaar, Brady Dawson genoemd.
Klein detail: onze (schoon)ouders hadden ons niet verteld dat er tweelingen in de familie voorkomen. Wij hadden dus geen idee en we stonden dan ook met een mond vol 'met heel veel' tanden te staren naar een echo waar we twee kindjes op zagen?! Daar liepen de tranen al over mijn wangen met de vraag: 'Hoe gaan we dat doen?!' Mensen buiten de spreekkamer dachten misschien dat er iets is mis zou zijn, gelukkig was dat niet zo. Het waren 'maar' twee kindjes. Voor de 1 een heel mooi geschenk voor de ander óók maar het moest wel even 'landen'. Nu zijn we, na 20 weken, gewend aan het feit dat mijn hele huis vol zal staan met auto's, vliegtuigen en knikkers en met de tijd vol met schoondochters (ooow god!!).
19 november 2015 08:00 uur, de dag van de medische 20-weken echo van 'die 2 kleine rookworstjes' in mijn, nog kleine zwangerschapsbuik. Die nacht heb ik toch iets minder goed geslapen terwijl ik normaal echt alleen maar wakker word van mijn zoontje Brady wanneer hij eventjes hoest of zichzelf verlekkerd omdraait in zijn bedje. De echo duurde langer dan ik 'gewend' ben, want beide boys moesten worden gecontroleerd. Ook merkte ik aan de echoscopist dat er 'iets' was?! Ik stelde haar ook de vraag: 'of er geen gekkigheid was?' ... Stil, ze reageerde niet ... Mmm?!?!?! Nadat ze het eerste en tweede kindje had gecontroleerd ging ze weer terug naar kindje nummer 1. Waarom, dacht ik, ze had hem toch al gecheckt?! Mmm ... Met haar vinger onder haar neus, alsof ze een proefwerk aan het nakijken was, vertelde ze dat het ernaar uit ziet dat het eerste kindje een klompvoetje heeft. EEN KLOMPVOETJE?! Is dat zo'n mega grote dubbele zool met een schoen daarboven? Hormonen van manlief en mijzelf gierden door ons lijf!
Na de echo hadden we nog een gesprek met de verloskundige/gynaecoloog en een assistent 'nog wat' ... geen idee meer! Was zo in de 'ban' van het nieuws dat we net te horen hadden gekregen. Afijn, toch nog een goed gesprek gehad en volgens mij is/zijn onze gedachtes wel 'overdreven'. Gelukkig zijn we in het juiste land geboren en leven we bijna in 2016. Er valt heel veel aan te doen. Natuurlijk wel geheel afhankelijk van welke gradatie het linker 'klomp'voetje van baby nummer 1 heeft. Het kan zo zijn dat dit voetje een beetje de verkeerde kant op is gegroeid in mijn buik en dat het tijdens de bevalling heel erg mee valt of dat het een echt 'klompvoetje' is en er de nodige operaties moeten worden uitgevoerd. Het is nu een kwestie van afwachten. Je gaat er stiekem toch vanuit dat je 'gezonde' kindjes in je buik hebt en wanneer er dan een kleine tegenslag is, zoals een klompvoetje, vind je dat natuurlijk al verschrikkelijk! Niet eens te denken aan de ouders van kindjes met de ergste/zwaarste ziektes en beperkingen. Het is zo cliché (vond ik vroeger zonder kindjes) maar toch is het zo. Zolang je kindjes maar gezond zijn, dat is het allerbelangrijkste en dan valt een klompvoetje eigenlijk wel mee... ♡
Kelly vertelt in haar volgende blog hoe haar zwangerschap verder verloopt. Blijf je haar volgen?
