"Even geen bedelende straatkinderen maar een Hollands landschap in de zo gemiste frisse lucht&q

Tweelingmama Nienke woont met haar gezin in Congo en vertelt elke week over haar leven.

Zowel mijn dochters als mijn zoon, wonen nu langer in Congo dan ze ooit in Nederland hebben gewoond. Mijn zoon, die hier in mijn buik zat, die hier weliswaar niet is geboren, maar enkel de eerste tien weken van zijn leven niet in Congo verbleef, is inmiddels zo gewend aan het dagelijkse leven hier, dat hij vaak schrikt van grotere groepen blanke mensen. Pas bij een snel door mij opgezocht zwart hoofd, een paar zachte Franse woorden en een grote glimlach, kalmeert hij. Mijn kleine, blonde Congolees.

Mijn dochters zijn zo gewend aan het tropische klimaat dat ze op vakantie in Nederland weigeren sokken aan te doen. Of maillots. Hun voeten horen bloot te rennen door het Afrikaanse gras. In de ochtend horen ze vanuit hun bed rechtstreeks de tuin in te kunnen rollen. Hun pyjama verwoed van hun billen trekkend. Ze beleven Afrika het liefst in hun blootje. En dat is goed, heerlijk zelfs, alleen op een Nederlandse fiets wat ongebruikelijk. En dus duurt het even voordat we ook daadwerkelijk zijn opgetuigd, klaar voor 'het leven uit een dag' in Nederland. Niet de roman van Van der Heijden, maar het leven uit hun fantastische prentenboeken, dat aan ze voorbij flitst, terwijl ik in een frisse wind de trappers harder indruk en hun oprechte verbazing glimlachend in me opneem.

Het is een feest van herkenning: de koeien, de molens, de lammetjes in de wei, de kerken, de scholen, de duinen, de stranden en de zee. De paardenbloemen, de tulpen, de bossen en de hei. De boerderijen, de flatgebouwen, een konijnenhol, een molshoop, werkelijk alles komt voorbij. Een feest van herkenning tijdens een simpel rondje om de kerk. Mijn zoon wijst naar alles wat hij ziet, klapt en juicht bij elk hinnikend paard langs de kant van de weg

Mijn dochters nemen alles vol liefde in zich op en vertellen in geuren en kleuren over hetgeen ze zien. 'Weet je nog mama, de draaimolen? Weet je nog mama, de dalmatiër hond? Weet je nog mama, de meeuwen, weet je nog mama, het veulen, de ezel, de bokjes, de geitjes, de biggetjes en de lammetjes? Even geen hongerlijdende mensen in de modder, bedelende kinderen op straat, even geen bewolkte miljoenenstad, geen beperkt zicht vanuit een geblindeerd autoraam, maar oerdegelijk Hollands landschap in de zo gemiste, frisse lucht. En door de ogen van mijn kinderen kijk ik mee. En vind ik het net zo prachtig als zij.

Eenmaal terug in Congo roepen de kids: 'Weet je nog mama, het zand op het strand en de zee vol met krabben? Weet je nog mama, die vieze kwal, het ijsje met oma, de poffertjes met wit poeder? Weet je nog mama?' We zijn weer terug in Congo en voor mijn drie kleine Congoleesjes is de vakantie in Nederland alweer even achter de rug. Maar elke avond komt met het openen van één van hun vele prentenboeken, Nederland weer heel even tot leven. En missen we het allemaal weer even. De koeien, de schapen, de molens en de zee. Het liefst nemen we alles in onze koffers mee.