Hoe alles verandert door het moederschap
"Welkom, welkom lieve kinderen, kom maar binnen in mijn droom". Ik ben benieuwd: bij wie gaat meteen een lichtje branden? Jawel, het is Studio 100 met het liedje De Droom. Onze meiden vinden het geweldig om alle helden voorbij te zien komen: van Bumba tot K3 en van Mega Mindy tot Samson en Gert. En tsja, die laatste... dat is jeugdsentiment voor mama. Stiekem vind ik dit liedje dus ook erg leuk en dans ik lekker met de meisjes mee. Ik droom ook even weg en denk aan hoe ons leven verandert is sinds de komst van de meiden. Of je je hierop kan voorbereiden? Nee, ik denk het niet.
Ik hoor mensen wel eens zeggen: 'Ik ben klaar met het zwanger zijn (wat ik kan begrijpen, zeker met deze hitte) en wil graag mijn 'normale' leventje weer terug en lekker terrasjes kunnen pakken.' En daar kan ik 'm vaak niet meer volgen merk ik. Normale leven? Terrasje pakken? Misschien ben ik het vergeten en dacht ik tijdens mijn zwangerschap dat ik na de geboorte van de tweeling ook wel weer mijn normale leven terug zou krijgen maar dat 'normale' van voor de kinderen, nee dat is nooit meer gelukt. En dat zou ik ook helemaal niet willen! Tuurlijk, de terrasjes komen echt wel weer (nadat je niet meer omvalt van vermoeidheid door slapeloze nachten) en je houdt ook echt wel (deels) je sociale leven maar: je trekt nooit meer zomaar de deur achter dicht, je kan niet meer zonder de agenda's naast elkaar te leggen afspraken inplannen want er moet er toch eentje thuis zijn en nee, je kunt je kids niet programmeren dus pak je een keer dat terrasje, dan zit je met een vol gescheten luier en een gillend kind. Goed, hoe leuk was dat terrasje ook alweer?
Ik denk dus niet dat je je volledig kunt voorbereiden op het moederschap en hoe alles verandert. En ja hoor, stiekem verlang ik soms naar de deur dichttrekken binnen twee minuten in plaats van na een half uur als beide dames zijn aangekleed, in de auto zijn vastgezet en de luiertas is ingepakt...En wat zou het lekker zijn zonder gegil op vrijdagochtend rustig de boodschappen te kunnen doen... Maar tsjonge, wat zou ik mijn meisjes ook nooit meer kunnen missen! Alle ontelbare knuffels, kusjes, glimlachen, zoveel liefde en het geroep van 'Mamaaaaa' (en dat allemaal maal 2).
Ik kijk op. Maud en Femm staan volop te dansen en Femm blijft maar 'Bumba, Bumba' roepen. Wist ik eerst niet wie Bumba uberhaupt was, nu beginnen we elke ochtend met deze toch wel erg gek 'pratende' clown. Wie had dat gedacht tijdens mijn 'normale' leven voor de kids? ;)
