'Mama's: niet perfect is ook goed'

Ik knal de deur dicht en gooi de lievelingsknuffel van Maud door de woonkamer. Eigenlijk niet eerlijk want Maud zit al in de kinderstoel aan tafel te wachten op het avondeten terwijl Femm alles bij elkaar schreeuwt omdat ze, na (weer) een flinke ruzie met haar zus, niet de kinderstoel in wil, laat staan eten. 'Neeeee mama!', roept ze keihard en ik roep nog harder 'Jaaa, Femm! Je MOET NU gaan zitten'. Maar je snapt het wel: het heeft weinig effect. Ze draait zich om en rent naar d'r speelgoed. 'Tsja, dat is ook veel leuker', mompel ik. Maar wie bepaalt de regels? Soms twijfel ik daar wel eens aan...

Uiteindelijk zitten we met z'n vieren aan tafel. Manlief zegt niet al te veel omdat hij weet dat ik op standje 'koken' sta. Er hoeft nu maar iets te gebeuren en ik ontplof. Dag pedagogische opvoeding... En ik had me nog zo voorgenomen niet te gaan schreeuwen. Ik koel langzaam af en na het eten mogen de meiden nog even gaan spelen. Ik sta in de keuken, ruim de boel op en kijk achter me: overal, maar dan ook echt overal ligt rijstebloem op de grond! Hoe kan dit?! Oja, de oppastas stond nog op de grond MET daarin een bakje rijstebloem en laten ze nu net dat eruit hebben gehaald. Oke, nu kan ik wel janken, aangezien ik net een half uurtje geleden met de stofzuiger door het huis ben gegaan. Ik slik het weg en denk: nog een half uur dan gaan ze naar bed. Ik ga verder met opruimen, pak nog een keer de stofzuiger (die sowieso al 3 keer per dag uit de kast komt) en maak de boel weer schoon.

Dan is het bad tijd. Hup meisjes, naar boven! Tot zover is er een groot enthousiasme want ze mogen/kunnen sindskort zelf de trap op lopen en boven weten ze niet hoe snel ze alle spullen op de slaapkamer uit de kasten moeten halen. Goed, dat ruim ik straks wel weer op. Maar dan moet Maud in bad en begint keihard te gillen. Oh ja, vergeten dat ze sindskort een 'bad fobie' heeft. Ze wil alleen maar onder de douche met mama en vooral niet alleen of samen met haar zus. Ik trek mijn korte broek aan en ga op het randje zitten, zo lijkt het toch of ik erbij zit (ja, je hebt er alles voor over) maar ze trapt er niet echt in. Na een minuut of 5 haal ik haar maar weer uit bad, pyjama aan en dan is het echt bedtijd.

Om 20.00 uur plof ik op de bank, met een kop thee en hoofdpijn. Tsjonge, dit is zo'n dag dat alles verkeerd gaat terwijl ik de kindjes uit de buurt heerlijk hoor buiten spelen. Zullen hun ouders hier ook last van hebben? Of is het alleen hier? Wij met onze tweeling, twee ondernemende meisjes en dus alles dubbel (huiltjes, ruzies, woordjes als 'neeeee' en 'uit'...). Dan hoor ik buiten ook een kindje huilen, hij wil niet naar bed. Ik zucht: gelukkig gaat het bij een ander ook zo...

Ik lig net lekker op de bank en hoor iets... Nee toch, het zal toch niet? De televisie gaat zachter, m'n hart klopt sneller... Ja hoor, het is 1 van mijn meiden. Maud, ik hoor het aan haar huiltje. Ik laat haar nog even maar na een tijdje ga ik toch maar kijken. Met grote tranen staat ze in haar bedje. 'Mamaaa, uit!' 'Goed Maud, even dan en daarna weer naar bed.' Ik neem haar mee naar beneden (waarschijnlijk pedagogisch gezien helemaal niet handig), zet haar in de box met speelgoed en geef haar een doosje rozijntjes... Ze gaat rustig zitten spelen en ik plof weer op de bank. Tsja, het is allemaal niet perfect maar het is goed... Ik heb nog even zitten genieten van onze kleine meid. Want ondanks haar 21 maanden, zat ze heerlijk in haar box te spelen, zingend en te genieten van haar rozijntjes. Ze lacht een keer en ik leg haar weer terug in bed. Tevreden gaat ze slapen. 'Love you to the moon and back meisjes', zeg ik zacht. Zelf ga ik ook vroeg naar bed: morgen weer een (im)perfecte maar goede en mooie dag met mijn meisjes!