Stil verdriet

Dit ben ik: Angela, bouwjaar 1974, zelfstandig onderneemster, boerin en verpleegkundige. Moeder, tweelingmoeder, bonusmoeder en engelenmoeder

Ondergedompeld in rijkdom want geweldige vent, 6 prachtige gezonde kinderen waarvan de jongste 2 jongens van 2,5 jaar. We wonen op een boerderij met een schitterend uitzicht, alle ruimte is meegenomen in de chaos van ons dagelijks leven.

Boeken kan ik volschrijven met hilarische, mooie, stomme, grappige, moeilijke, geweldige momenten en avonturen die wij, als gezin, beleven maar deze blog gaat over iets anders. En dat is een stil verdriet van mij, dat ik vandaag met jullie ga delen.

Zoals hierboven geschreven ben ik tweelingmama van 2 heerlijke boevige 2-eiige jongens, geboren in maart 2014. De zwangerschap was niet gepland maar zeker wel gewenst. Toen we eenmaal de eerste schrik van de positieve zwangerschapstest te boven waren kwam al snel de eerste echo. Mijn hart kon ik gelijk van het plafond krabben want ik zag 2 kleine zwarte vlekjes op het scherm!

De emoties vlogen van hot naar her, wist niet wat ik precies voelde. Ik was in 1 klap terug in de tijd, 5 jaar terug om precies te zijn. Met mijn toenmalige partner had ik toen namelijk een zelfde echo, zwanger van een tweeling, ons geluk kon niet op.

Al bleek er snel iets niet “normaal”te zijn, de tweeling zat in 1 vruchtzak zonder tussenschot.

Natuurlijk alles gegoogled wat los en vast zat, gesprekken gehad in ziekenhuis maar het hoefde niets ernstigs te zijn. Er zaten wel meer risico’s aan deze vorm van tweelingzwangerschap maar we kregen extra controles en alles zou nauwlettend in de gaten gehouden worden.

We gingen door met genieten, begonnen met spulletjes te kopen, nadenken over namen. Heerlijk op een roze wolk.

Tot de volgende echo…

Ik zag het gelijk, voelde ook gelijk dat het foute boel was. Ze lagen stil onderin mijn buik. Zonder dat ik het zelf wist of gevoeld heb, zijn ze in de knoop geraakt met de navelstrengen en overleden. Wat een verdriet, een onbeschrijflijk verdriet.

En BAM ik was weer terug in 2013, de verloskundige vertelde verheugd dat het er 2 waren. Ik kon alleen maar huilen, ik vond het een zware last. Gelijk ook 1 van de moeilijkste momenten, het gevoel hebben mijn verdriet niet goed te kunnen delen.

Mijn huidige man heeft de vorige tweelingzwangerschap (en het verdriet) niet meegemaakt en mijn ouders zijn in de tussenliggende jaren overleden.

Ondanks veel lieve mensen om me heen heb ik me ook enorm eenzaam gevoeld tijdens de zwangerschap. Doodsbang was ik toen ze gingen kijken naar een tussenschot maar gelukkig zaten ze los van elkaar.

Toen de vraag of we het geslacht wilden weten. Ik wilde liever geen 2 jongens, bang dat het dan helemaal te dichtbij zou komen maar gelukkig bleek dat gevoel niet te kloppen want het waren weer 2 jongens.

Ondanks alle emoties, de hormonen helpen dan ook niet echt mee natuurlijk, toch ook kunnen genieten van de zwangerschap en op een gegeven moment zelfs kunnen loslaten.

Heel diep van binnen vraag ik me nog wel eens af hoe het zou zijn geweest als….Zouden ze op elkaar hebben geleken? Maar we leven nu en het heeft zo moeten zijn.

Al zijn ze er nog steeds wel bij, het schilderij met de 2 piraatjes hebben we toen gekocht voor op hun kamertje en deze pronkt nu aan de muur bij hun kleine tweelingbroertjes!