De geboorte van een tweeling

28 april 2016. De dag dat onze twee mooie meisjes zijn geboren. Met 38 weken en 3 dagen ze in mijn buik te hebben gehad mochten ze toen de wereld komen bekijken.

De weken ervoor was ik al veel in het ziekenhuis omdat de zwangerschap de nodige complicaties met zich mee bracht. Zwangerschapsdiabetes, dreigende zwangerschapsvergiftiging. Ik voelde me verder prima, had nergens last van, maar alle testen en uitslagen zeiden wat anders.

De dag voor de bevalling ben ik dan ook opgenomen in het ziekenhuis, ter observatie, en als het niet beter zou gaan de volgende dag, wilden ze de bevalling gaan inleiden.

Bij Max is de bevalling ook ingeleid (ook vanwege zwangerschapsvergiftiging) dus ik had al een idee wat me te wachten stond. Nu was het alleen nog even extra spannend want alle twee de meiden lagen in stuit! Ik had van tevoren al filmpjes op YouTube gekeken hoe dat in zijn werk ging en de gynaecologe die mij begeleidde had er wel vertrouwen in dat het op deze manier kon. In de afgelopen maand waren er meerdere tweelingen geboren die in stuit lagen, dus dan moest het bij mij toch ook kunnen.

Over de nacht veranderde er niks aan mijn conditie dus de gynaecologe wilde graag de bevalling gaan inzetten. Om 10 uur in de ochtend kwam ze met deze mededeling en ging ze direct mijn vliezen breken. Het bleek dat ik ook al 4 cm ontsluiting had, zegt op zich niet veel, maar ik had wel het idee dat deze bevalling niet lang ging duren.

Floor, die als eerste lag, kreeg een plakker op haar bil om haar te kunnen monitoren en over mijn buik had ik twee banden om Sophie ook in de gaten te kunnen houden. (Op dat moment waren ze nog baby 1 en baby 2). We konden mooi meekijken op het scherm hoe het de meiden verging en hoe de weeën activiteit in mijn buik was. Direct werd duidelijk dat Floor zich niet zomaar liet monitoren, regelmatig was er alarm. Of het nu de plakker was die losliet of dat ze het nu al moeilijk had was moeilijk te peilen.

Mijn weeën kwamen regelmatig en ik kon ze goed opvangen. Ik zat in kleermakerszit op bed met mijn enorme buik en voelde me een boeddha. Ik was rustig, maakte grapjes met vriendlief en mijn beste vriendin en kon de weeën goed wegpuffen. Twee uur later had ik 5 cm ontsluiting, het ging niet supervlot maar het was goed te doen.

In de twee uur daarna werd het er niet leuker op. De pijn van de weeën concentreerde zich vooral rechts onderin mijn buik en het werd duidelijk dat ook Floor dat niet zo leuk vond. Op een gegeven moment wilde ik even staan en direct voelde ik een behoorlijke aandrang om te persen. De coassistente kwam erbij en de gynaecologe werd opgeroepen. Niks aan de hand, nog steeds geen volledige ontsluiting maar de gynaecoloog maakte zich wel zorgen om Floor. De alarmbellen bleven maar gaan en het was nu toch echt niet een losgeraakte plakker.

Zelf was ik er klaar mee, het deed pijn en ik was moe. Ik herkende dit gevoel van de bevalling met Max, maar toen mocht ik gaan persen. Helaas nu niet, maar ik wist wel dat het lang genoeg had geduurd. Van mij mochten ze een keizersnee gaan doen en het liefst direct. De gynaecologe wilde me nog wat tijd geven. Floor was inmiddels weer bijgetrokken en het leek goed te gaan met de meiden. Ze zou terugkomen als het nodig was en anders met een half uur. Binnen twee minuten stond ze weer in de kamer, het ging niet goed met de meiden. We moesten naar de OK.

Binnen 5 minuten lag ik in operatieschort op bed en werd ik naar de OK gereden. Daar werd in 2 minuten iedereen aan mij voorgesteld en moest ik daarna overstappen op de operatietafel. De anesthesioloog begon direct alles aan te sluiten wat nodig was. En of ik nog even rechtop zittend een bolle rug kon maken zodat hij de ruggenprik kon zetten. Hij vroeg of dat lukte tussen de weeën door. Ik vond alles best als die pijn maar weg ging en mijn meisjes veilig geboren zouden worden.

Vriendlief was intussen aangekleed als een echte OK-assistent en kwam bij mijn hoofd zitten. Na heftig trekken en schudden werd de geboorte aangekondigd van baby 1, Floor. Door het venster kon vriendlief zien hoe ze uit mijn buik gehaald werd. Ze werd geshowd en direct meegenomen door de verpleegkundige naar de kinderarts in de kamer ernaast. De vliezen van baby 2 werden gebroken en toen kwam ook Sophie ter wereld. Ook zij werd geshowd en meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief ging mee, als nieuwe trotse papa van twee meiden!

De gynaecologen waren ondertussen verder bezig mijn buik weer te dichten. Ik heb er niks meer van meegekregen, ik vond alles best op dat moment. Niet veel later werden er twee propjes in gepakt in doeken naast mijn hoofd gehouden. Links en rechts kijkend zag ik mijn twee mooie meiden en jee wat leken ze op Max. Wie is wie, wat zijn de namen? Ik had echt geen idee. Toen ze samen aan een kant werden gehouden hebben we gekozen wie welke naam kreeg.

De meiden gingen met hun papa mee naar de afdeling. Samen met mijn beste vriendin hebben ze daar het eerste half uur van hun leven doorgemaakt. Daarna mochten ze bij mij komen op de uitslaapkamer, ik kreeg ze in bed en ze konden gelijk aan de borst drinken. Toen ook mijn controles goed waren en ik weer gevoel had in mijn onderlijf mocht ik mee terug naar de afdeling, met z’n drietjes gingen we de gangen over en onderweg werden we door iedereen gefeliciteerd.

Nu ik dit zo opschrijf besef ik me dat in de OK het maar 20 minuten heeft geduurd. Wauw. Volgende keer vertel ik jullie over de kraamweken! Liefs Eva

EndFragment