Tweelingmama staat op ‘ontploffen’
Uit: Versjes van een moeder
Dat 'ontploffen' begint al tijdens de zwangerschap: de dikke buik blijft maar groeien en met zo'n 20 kilo extra, beviel ik van twee hele kleine meisjes. Die buik die werd minder, maar het 'op ontploffen staan' komt af en toe weer terug. Nu dan figuurlijk. Herken je dat? Dat je van binnen kookt en dat je ‘op ontploffen staat’ en dan... floept je kind er iets uit waardoor je binnen no-time volledig smelt. Zo kan je ze achter het behang plakken en zo zijn het de liefste kindjes van de hele wereld. En, zijn we dat moment daarvoor alweer vergeten.
Soms is het wel even helemaal klaar hoor, en is het echt tijd om tot 10 te tellen of ze even een time-out te geven op het nadenk-kleed ;) Maar wat is het toch fijn, mooi en vooral vaak ook heel grappig dat peuters hun weerwoord krijgen rond hun 2e levensjaar en daarmee vaak ook veel goed kunnen maken.
Een mooi voorbeeld vanochtend: het wordt steeds vaker een ‘strijd’ om de meiden aan te kleden. Vooral Femm doet het liever zelf, wat dan weer niet lukt en nadat ik verschillende pogingen heb gedaan om de trui over haar hoofd te krijgen (lees: liggend op de grond, zitten met haar armen over haar hoofd... ) en ik dus langzaam begin te ‘koken’, zegt ze ineens: ‘Nee mama, niet mooi. Andele (= andere) kleren zoeken’. Ik schiet in de lach maar ze lijkt bloedserieus. Gelukkig werkt het nog wel om ze af te leiden en snel trek ik haar kleren aan. Zo, die is klaar.
Maar dat was nog lang niet alles. In 2 uur tijd, tussen 07.00 en 09.00 uur (toen kwam oma ze ophalen), hebben we de ‘strijd’ met aankleden gehad en heeft Maud een time-out gehad. Na veel gillen en huilen van beide dames, kwam Maud toch maar ‘Solly’ (=sorry) zeggen en leek het weer even gezellig. Totdat ik Maud twee crackers gaf, eentje voor haarzelf en eentje voor haar zus. Dat laatste was ze niet van plan met als gevolg dat Femm huilend bij mij stond en Maud maar eens aan de crackers begon. Goed, is het pas half 9?
Oma komt even later binnen om de meiden op te halen, want mijn werkdag moet nog beginnen. In de wandelwagen moeten ze mee. Tsja, dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Maud klimt er zelf in vanochtend, maar Femm heeft daar even geen boodschap aan en denkt te gaan lopen. Wanneer ik haar optil, gaat ze de ‘planking challenge’ aan en na veel protest zit ze dan eindelijk vast in haar buggy. Zo, die zijn er klaar voor. Ik wens oma succes vandaag en tel nog even tot 10. Ze gaan de hoek om... wie niet weg is, is gezien! Ik kom... jullie eind van de middag weer ophalen, vol frisse moed en kan nu stiekem al niet meer wachten ;)
P.S. Het versje komt uit het boek ‘Versjes van een moeder’ van Lentezoet. Met gedichten over geluk, liefde en verdriet in kleine, dagelijkse dingen. Regelmatig zal ik een versje met jullie delen. Het boek is te koop via bol.com.
