5x wat je vergeet van het eerste jaar met je tweeling

Zo'n eerste jaar met je tweeling lijkt soms wel een sneltrein die niet stopt. Tijd om na te denken is er niet en je leeft meestal op de 'automatische piloot'. Ondanks dat je met regelmaat het zinnetje 'Geniet er maar van, ze zijn zo groot' hoort en dat dus heus wel in je achterhoofd speelt, valt het soms echt niet mee. Want hoe moet je in godsnaam volop genieten als je 16 flesjes op een dag geeft, het liefst om en om want dan heb je pas echt even tijd voor je kleintje (want he ze worden zo snel groot!). Maar dat om en om kost je dus minstens 8 uur per dag maar ja het is wel leuker dan twee flessen tegelijk en een knuffel eronder omdat je anders handen tekort komt...

Hoe moet je stilstaan bij al die kleine en grote bijzondere momenten als je net de poepluier van de een hebt verschoond, en nog geen seconde later de ander ook een dikke luier heeft (synchroon poepen lukt een tweeling echt)? Nummer twee plast ook nog alles onder als je de luier net uitdoet, en jawel, de andere helft gaat op dat moment voor het eerst staan maar dat heb je helemaal niet door en zie je pas nadat baby nummer 2 weer fris en fruitig is. Todat je die optilt en de fles er voor een deel weer uitkomt... Baby 1 begint te huilen want staan tegen dat tafeltje is dan wel gelukt, terug gaan zitten lukt natuurlijk niet... Mensen, ik probeer echt te genieten, ik wil het echt niet vergeten dat eerste jaar maar hoe gaat me dat lukken?

Ik heb het mij regelmatig afgevraagd en eerlijk is eerlijk, het is mij niet gelukt. Hieronder 5x wat je vergeet van het eerste jaar met je tweeling (in ieder geval ik ben het vergeten...):

1. Wat waren ze klein!

Als ik nu foto's terugzie of de tas met de eerste babykleertjes pak denk ik: hebben ze hier echt in gepast? Maatje 44 en het was nog te groot... als ik die lange meiden van ons nu zie. Ongelooflijk dat het prematuurkindjes zijn! En ik had nog zo bedacht om het goed vast te houden in mijn gedachte: mijn ukkies en hoe hun kleine vingertjes onze vingers vasthielden, maar door de rollercoaster in het ziekenhuis en daarna ons nieuwe leven thuis is dat toch niet helemaal gelukt.

2. Wat deed jij toen? Als vriendinnen met een kleintje of bijvoorbeeld mijn zus nu vragen hoe ik bepaalde dingen deed tijdens het eerste jaar: een badje en flesje klaarmaken, de eerste fruithapjes, wat deed ik tegen darmkrampjes... dan betrap ik mijzelf erop dat ik zoveel niet meer weet. Of in ieder geval niet meer in detail. Natuurlijk zou ik nu bij een nieuwe baby mij echt wel redden maar het verbaast me hoe snel je dingen dus weer vergeet en mee gaat in de tijd en dus de leeftijd van je kind.

3. Mijlpalen

Het is maar goed dat ik een babyalbum heb bijgehouden en daarin bepaalde mijlpalen heb beschreven want vraag me nu niet meer wanneer Maud en Femm voor de eerste keer gingen rollen, kruipen, zitten of staan. Wat hun eerste woordjes waren en wat ze het liefste aten... Er gebeurt zoveel dat eerste jaar en ik weet wel dat ik soms per dag niet eens meer wist of Maud nou voor de eerste keer 'bal' zei of was het nu Femm? Laat staan 2 jaar later. Tip is dus om dit soort mooie mijlpalen wel op te schrijven.

4. Uit die roze bubbel: op stap

De eerste weken moest ik er helemaal niet aan denken: op stap met je kleintjes. Ik was echt blij als ik uberhaupt de dag volgens een ritme en planning doorkwam zonder allerlei afspraken. Op een gegeven moment ben je natuurlijk blij als je weer lekker naar buiten kan en mensen gaat zien. Dat is ook nodig... en ik zal er ook echt wel van hebben genoten maar ik ben er ook weer zoveel van vergeten. De eerste uitstapjes (die gelukkig staan beschreven in dat album en natuurlijk lang leven mijn blog ;), vakanties, kraamvisite... Ik weet dat ik het echt leuk vond, ook al was ik zooooo moe maar ik heb het niet goed kunnen opslaan. Vermoeidheid zal wel een hele grote rol hebben gespeeld.

5. Weinig tot geen slaap Tsja, daar is ie. Iets wat ik nog steeds niet helemaal ben vergeten maar het wordt wel minder: de gebroken nachten. Poeh, dat brak mij echt op. Ook omdat het bij ons langer dan een jaar heeft geduurd. We zitten pas net een beetje in betere tijden (ze zijn bijna 3 jaar!) maar nog steeds zijn de nachten niet altijd even goed. Maar dat eerste jaar, waarbij er structureel een paar flesjes gegeven moesten worden en je echt samen 3 a 4 keer per nacht eruit moest... Ik weet dat ik het heel zwaar vond, we konden er letterlijk ziek van worden maar wat is het dan fijn dat je dat gevoel kwijtraakt (net als de heftige bevalling ;) en dat je je vooral herinnert dat het ook heel bijzonder was. Compleet afhankelijk van jou: twee kleine mensjes. Elke dag met z'n viertjes in dat grote bed en elke dag heel veel knuffelen. De eerste periode dat je elkaar pas echt gaat leren kennen... Lieve mama's, houd die bijzondere momenten vast, schrijf ze op en deel ze met elkaar.

Erg benieuwd hoe jullie eerste jaar met je tweeling is geweest? Of ben je alles weer vergeten... ? ;)

Fijn weekend, liefs Wendy