Als je niet mag dragen
Soms is het nog nauwelijks te bevatten. Er groeien twee kindjes in mijn buik. Wat een ongelofelijk gevoel van geluk geeft dat. Wat voelen we ons bevoorrecht. Dat zorgt er ook meteen voor dat het moeilijk is te zien dat het anderen niet zo vergaat. Het gevoel dat je ervaart wanneer zo’n klein mensje voor het eerst op je buik ligt. Dat gun ik iedereen. Ik ben in de bevoorrechte situatie dit ook twee keer meegemaakt te mogen hebben. En als alles goed gaat mag ik dit over een aantal maanden nogmaals meemaken en dan x2.
Is het oneerlijk dat het bij ons ‘’lukt’’ en bij een ander niet of niet zo makkelijk? Ik denk dat oneerlijk niet het juiste woord hiervoor is. Ik zou het iedereen gunnen en daarmee ons zelf ook. Maar welk woord dan wel?
De laatste tijd moet ik daar veel aan denken. Van dichtbij zie ik wat het met je kan doen als het niet makkelijk lukt om zwanger te raken. Hoe moet het voelen dat je buik niet mag dragen? Hoe moet het zijn om iedere maand weer teleurgesteld te raken wanneer je naar het toilet gaat. Weer niet gelukt, op naar de volgende ronde. Maar hoe laad je jezelf iedere keer weer op voor die volgende ronde? Hoe ga je om met al die zwangere vrouwen in je omgeving? Als er een moeder is geboren maar het leven zich niet laat delen? Verlies je dan de moed als de maanden een jaar worden? Of wanneer je al wel moeder bent geworden maar er geen kindje is om voor te zorgen? Ik kan het me in alle eerlijkheid niet voorstellen. Simpel weg omdat ik mezelf gelukkig mag prijzen en niet tot deze groep vrouwen behoor. De afgelopen periode heb ik me alles behalve prettig gevoeld. Een zwangerschap is geen ziekte, maar je kunt je er knap ziek van voelen heb ik inmiddels gemerkt. Maar als ik dan na een lamlendige dag vol spugen en vermoeidheid in bed lag sprak ik mezelf toe: Roos, veel vrouwen zouden deze lamlendigheid met alle liefde van je overnemen als daarmee hun grootste droom uit zou komen. Als zij degene mochten zijn die mochten dragen. Zwanger zijn is de mooiste reden om je ellendig te voelen, hoe lastig soms ook. Geen reden tot klagen, want ik mag dragen.
Lieve moeders die (nog) niet mogen dragen of hebben verloren. Sorry als ik het jullie soms moeilijk maak of net niet de juiste dingen zeg. Ik ben ontzettend blij en dat wil ik graag delen. Maar ik snap ook dat dit soms voor boosheid zorgt. Waarom ik straks mijn 3e en 4e kindje mag vast houden en jullie niet. Ik begrijp die boosheid volkomen. Maar weet dat ik aan jullie denk en soms zachtjes met jullie mee huil. Als ik me weer eens besef wat voor bofkont ik ben. Dit gevoel, een niet te beschrijven gevoel gun ik iedereen.
Lees hier de andere blog van Rosalie: 'Van twee naar vier kids'.
