Tijd: terugkijken op de eerste maand

Tijd is soms een ongrijpbaar iets. Soms gaat het te snel, veel te snel. Soms te langzaam. Wanneer ik achter mijn laptop zit om deze blog te schrijven zijn Linde & Lente een maand oud. Een maand op deze wereld. Al een maand buiten mijn buik.

In de afgelopen maand is er zo ontzettend veel gebeurd. Van de eerste schrik dat mijn vliezen braken en daarmee de bevalling te vroeg begon. Tot de periode in het ziekenhuis. Van high care naar medium care. Van monitor naar geen bewaking. Van sondevoeding naar zelf flesjes drinken. En als belangrijkste van ziekenhuis naar huis.

Een reis waarvan we van te voren niet wisten dat die op 21 april zou beginnen. Een reis zonder Lonely Planet. Een reis zoals we hem niet bedacht hadden. Nu is een bevalling en het verloop daarvan ook niet te plannen. Iets wat een control freak als ik graag zou doen. En ik denk met mij heel veel vrouwen.

De trein was al begonnen te rijden. We waren al opgestapt op het moment dat we een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Maar dat de trein bij 33 weken ineens zo hard ging rijden, dat hadden we niet voorzien. De trein raasde vanaf dat moment door en door. Uitstappen was geen optie maar dat wilden we ook niet. Deze reis maakten we samen met ons de meisjes en was het begin van hun leven en ons ‘’nieuwe’’ leven.

Met heftige, onverwachte situaties is het vaak zo dat wanneer je terug kijkt je jezelf weleens afvraagt hoe heb ik dat gedaan? Ik herken dit heel erg van het eerste jaar na het overlijden van mijn moeder, nu bijna 2 jaar geleden. Na het eerste jaar heb ik vaak gedacht: hoe hielden we dit vol? Hoe bleven we op de been? Een duidelijk antwoord heb ik hier niet op gevonden. Ik denk dat we op de been bleven omdat er simpelweg geen andere keuze was.

Linde en Lente zijn twee dappere meisjes. Met ontzettend goede begeleiding vanuit het ziekenhuis namen wij de meisjes mee naar huis met een maagsonde. Hierdoor mochten ze al naar 12 dagen het ziekenhuis verlaten. Thuis ging het zelf leren drinken en groeien ineens heel snel. Wat zijn we blij dat deze mogelijkheid er was. Ondanks de ontzettend goede zorg in het ziekenhuis is thuis de plek waar ze horen. Is de thuis de plek waar ze met liefde welkom werden geheten. Waar alles nog steeds mooi versierd was. En waar we een verlate kraamperiode beleefde. Inclusief fruithapjes en beschuit met muisjes. Weliswaar door mijzelf klaar gemaakt en niet door een kraamhulp maar de smaak was er niet minder om. Een periode waarin we elkaar beter hebben leren kennen. Wij onze dochters, Hidde en Jelte hun zusjes. En dat is weer het gekke met de tijd. Het is alsof het nooit anders is geweest. Alsof Huize van de Hoek altijd al gevuld was met 2 jongens en 2 meisjes. Alsof we al jaren een gezin van 6 zijn. De eerste weken zitten erop en ik kan niet anders zeggen dan dat het erg goed met ons gaat. Linde en Lente zijn tevreden baby’s. Hidde en Jelte trotse broers en wij ontzettend dankbare ouders. Dankbaar dat het allemaal zo goed is verlopen. Dat ze zo snel al naar huis mochten en ze het zo goed doen.

Echt terugkijken op de afgelopen maand waarin er zoveel is gebeurd, dat heeft meer tijd nodig. Ik heb daar meer tijd voor nodig. Dagelijks flitsen er beelden door mijn hoofd. En soms vliegt de situatie me ineens aan en komen de tranen. Tranen van opluchting, blijdschap en grote dankbaarheid.

De afgelopen maanden maakte we iedere maand een foto samen met de jongens. Iedere maand was mijn buik verder gegroeid en kwam het moment dat we onze dochters en zusjes gingen ontmoeten dichterbij. Afgelopen zondag was het tijd voor de allerlaatste foto. Wat ben ik trots op het eindresultaat. De reeks is compleet.

We zijn compleet gelukkig & gelukkig compleet.