Emigreren: gemis en eenzaamheid

Marcella woont met haar man en tweeling in Vietnam en deelt iedere zes weken haar belevenissen aan de andere kant van de wereld.

Het eerste jaar was een echte ontdekkingstocht. Een nieuwe cultuur met andere gebruiken en ander eten. Wat vinden de jongens het Vietnamese eten lekker! De favorieten van Colin en Scott zijn de ‘Phở’ en ‘Nem Rán’ (in Nederland bekend als de loempia, al is die in Hanoi anders dan degene die we in Nederland gewend zijn). Phở is een bouillon van kip of rund met daarin noedels, deze wordt door de Vietnamezen vooral als ontbijt gegeten. De jongens eten deze soep het liefst iedere dag en het maakt hierbij niet uit of dit voor ontbijt, lunch of diner is.

Traditioneel feest Ook maakten we kennis met het ‘Mid Autumn Festival’. Dit is het een na grootste traditionele feest in Vietnam, waarbij de grootste volle maan van het jaar gevierd wordt. Het is echt een feest voor kinderen. Colin en Scott vinden de lampionnen, de mooncake en kleurrijke drakendansen fantastisch. Met dit festival mogen de jongens zich ook verkleden in een traditionele ‘Áo dài’. Colin wil deze het liefst elke dag aan!

Een mooie reis tijden het grootste feest, TET (Vietnamees nieuwjaar), hebben we gemaakt naar Phu Quoc. Een eiland waar we met ons gezin de eerste paar maanden van ons avontuur konden evalueren. ’Hoe gaat?’ ‘Hebben we het nog naar onze in?’ ‘Hoe gaat het werk?’

Gemis en eenzaamheid Als moeder is het heerlijk om te zien dat je kids genieten en hun plek vinden in een nieuwe situatie. Ik had zelf vaak last van een gemis van familie en vrienden. Een soort van eenzaamheid. Soms heb ik echt zitten huilen en me afgevraagd of we hier wel goed aan deden. Maar als ik dan de blije koppies van de boys weer zag bij de pagode, kreeg ik weer vertrouwen. Ik probeerde mijn dagen weer opnieuw vorm te geven. Met steun van familie en lieve vriendinnen kwam de positiviteit weer terug.

Ook ontmoette ik lieve mensen hier in Hanoi zij gaven mij ook tips en adviezen. We namen een hulp aan, Miss Lien, een groot geschenk. Miss Lien liet me zien waar je het beste naar de markt kon, waar je goed kon sporten etc. Een schat van een mens die ook hielp als er iets kapot was. Ga maar eens praten met een monteur die helemaal geen Engels kan! Ook helpt ze met de jongens, zodat ik af en toe kon gaan sporten, wat boodschappen kon doen, even rustig kon douchen (wat een luxe als moeder!) en weer eens op date night kon met Jochen. Hier heb je geen vangnet van je familie en is het fijn als er een lief en vertrouwt persoon is waar je af en toe op kan terugvallen. Tot de dag van vandaag is Miss Lien nog bij ons gezin (het voelt ook als familie).

Afscheid Met het hele gezin zijn we de eerste 1,5 jaar maar liefst drie keer terug in Nederland geweest. De eerste keer was gepland rond kerst. We moesten helaas eerder dan kerst terug komen, omdat mijn lieve oma was overleden. Een heftige periode voor de hele familie. Wat was ik dankbaar dat de familie van mijn vaders kant gewacht heeft met de begrafenis totdat wij gearriveerd waren in Nederland. Door deze gebeurtenis werden we nog extra geconfronteerd dat je bijna aan de andere kant van de wereld woont. De tweede keer was voor een bruiloft van goede vrienden en de derde keer was in de zomer. Wat was dit pittig voor ons allemaal, steeds weer afscheid nemen en gedag zeggen tegen de mensen die je lief hebt. Wanneer we terug waren in Vietnam vroegen de jongens: ‘Waar zijn de tantes, ons neefje de opa’s en oma’s?’. Het zorgde voor veel verwarring. Toen hebben we besloten nog maximaal een keer per 6 maanden naar Nederland te reizen.

Vliegreis Trots zijn wij op onze kleine wereldreizigers. Ga als twee/drie jarige maar eens elf uur naar Frankfurt vliegen, drie uur wachten en dan nog vijftig minuten vliegen naar Amsterdam. Van deur tot deur ben je zo twintig uur verder. We hebben een systeem ontwikkeld voor het vliegen (doe er je voordeel mee!): Voor de reis putten we de jongens uit, we kiezen vaak voor een nachtvlucht (vertrek na 22.00 lokale tijd) en ze gaan dan niet naar bed. De jongens laten we op het vliegveld altijd lekker keten (energie kwijtraken!), tijdens het boarden moeten ze zich even gedragen. Daarna spelen in het vliegtuig/wat tv kijken/spelletje op de Ipad, net wat ze willen. Dit duurt totdat het eten geserveerd wordt. Na het eten pyjama aan en dan lekker slapen. Alle lampen en schermen (dus ook van de ouders) gaan uit, het is dan echt bedtijd. De jongens krullen zich in hun pyjama helemaal op als kleine katjes en slapen vaak een paar uur.

Mijlpaal op de eerste hulp In ons eerste jaar vierden we ook de tweede verjaardag van de jongens. Op de ochtend van het feestje dacht onze lieve stuntpiloot Scott wel even van de tafel naar de stoel te springen. Dit ging natuurlijk niet goed en eindigde op de eerste hulp. Met een brok in onze keel gingen we naar het ziekenhuis. De eerste keer dat we in Hanoi op de eerste hulp belandden, toch spannend hoe dat in een ander land allemaal gaat. De dokter en zuster waren erg lief, en zo kon Scott later toch nog aansluiten bij zijn eigen feestje. Raar dat je een grote mijlpaal als deze niet viert met de familie. Maar gelukkig is er Skype en Facetime!

Naarmate de tijd verstreek, we meer mensen leerde kennen, een routine kregen in ons dagelijks leven en gewend raakte aan de gebruiken, werden we steeds happier met ons nieuwe uitdagende leven…

In december vertelt Marcella verder over haar leven in Vietnam.