Bregje moest zonder partner bevallen

Bregje deelt elke zes weken haar verhaal als tweelingmama. Dit keer over haar bevalling.

De baby’s hadden het na 36 weken nog steeds erg gezellig daarbinnen, dus ‘de datum’ werd bepaald. De datum waarvan ik hoopte dat ik hem enerzijds niet zou gaan halen, al was iedere dag veilig in de buik wél mooi meegenomen voor de jongens.

Ten eerste zag ik onwijs op tegen een inleiding. Bij onze dochter hebben ze tijdens het tweede deel van de bevalling een infuus aangekoppeld met oxytocine, omdat de boel stagneerde. Het resultaat: een verschrikkelijke weeënstorm, heel veel kots, een oh zo gevreesde knip, vaccuumpomp, en twee liter bloedverlies. En natuurlijk een wolk van een dochter. Maar van die horror bevalling heb ik zeker zes weken bij moeten komen. En die tijd, had ik dit keer niet.

Oscar moest namelijk kort na de geboorte van de jongens voor drie weken naar Frankrijk toe, om op te treden met zijn illusieshow Magic Unlimited. Normaliter gaan de kinderen met dit project mee, maar omdat de jongens nog zó klein waren en ook nog geen paspoort hadden, bleef ik met de kinderen thuis in Spanje. Dus iedere dag die we samen hadden als gezin van vijf, was welkom.

Maar goed, d-day kwam dichterbij. Op maandagavond vierden we nog vrolijk de verjaardag van mijn schoonvader, Hans Kazàn. En ook de rest van de week vloog voorbij. Op donderdagavond had ik nog stille hoop dat ze zich misschien die nacht spontaan zouden melden. Maar diep van binnen wist ik wel dat dit ijdele hoop was. Het was nog té rustig in mijn buik. Bovendien maak ik 'treuzelbaby’s'. Onze dochter wist het immers ook tot 42 weken vol te houden.

Vrijdagochtend, we brengen Skyler naar haar oom en tante. Zij zullen oppassen in de tijd dat wij in het ziekenhuis verblijven. Het laatste ritje als gezin van 3, wat een bizar moment! Om 8 uur moet ik me in het ziekenhuis melden. Op zich voel ik me best relaxed. Tot ik het kamertje van de gynaecoloog binnenkom en ze me de "ziekenhuispyjama" geeft en het infuus gaat prikken.

Ineens slaat de stress toe en begin ik te huilen. Het besef dat ze nú echt gehaald gaan worden, en wat als het straks weer van 0 naar 100 gaat in korte tijd? Door de spanning lukt het niet direct om het infuus goed te prikken. Maar de gynaecoloog stelt me helemaal gerust. Wat een lieve vrouw! In het meest gunstige geval heb ik ’s middags al mijn baby’s in mijn armen. In het slechtste geval zal dit pas morgenavond zijn.

Helaas, de ontsluiting is niet ver genoeg om de vliezen te breken of een infuus oxytocine te starten. Dus wordt er een veter met medicatie naar binnen geduwd en word ik gestript. Wat een naar gevoel! Het lange wachten begint en we krijgen het advies om vooral flink te lopen. De eerste uren verstrijken en op wat krampjes gebeurt er weinig.

De avond valt in. We vermaken ons prima en hebben inmiddels het hele ziekenhuis een paar keer doorgelopen. We besluiten een hapje te eten in de ziekenhuiskantine waar we de gynaecoloog ook zien zitten. Ze kijkt ons aan dus ik geef haar een dikke duim. Gaat prima hier!

Aan het eind van de avond checkt ze of er al vordering is. Twee centimeter. De veter wordt verwijderd en we krijgen het advies te gaan slapen. Morgenvroeg om 9:00 starten ze met het infuus.

Na het ontbijt mag ik naar de verloskamer. De verloskundige stelt zich voor en hangt me aan het CTG. Ook prikt ze de vliezen door. Nu gaan we echt beginnen. Na een poosje wordt het infuus met oxytocine aangesloten wat gedurende de dag verhoogd wordt.

Langzaam maar zeker voel ik me ook in mijn bubbel wegzakken. De krampjes worden steeds meer venijnig en uiteindelijk kan ik het echte weeën noemen. Jeetje wat doet dat zeer! De verloskundige komt binnen en vraagt of ik een ruggenprik wil. Maar dat wilde ik nog niet. Het infuus wordt opgehoogd en ineens krijg ik het te kwaad. Ruggenprik! NU!

Omdat de anaesthesist nog aan het werk is op de OK, moet ik even geduld hebben. Wat kruipt de tijd voorbij! Door de banden van het CTG om mijn buik kan ik niet van positie veranderen, wat echt heel naar is. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de weeën weg te zuchten. Oscar zingt ‘Rollercoaster’ een liedje van Bon Jovi, zijn favoriete band. ‘Hou je bek!’ sis ik hem toe. Ja... de gezellige momentjes van de bevalling zijn voorbij, meldt Oscar wanneer zijn vader belt om een statusupdate. Door alle pijn word ik echt een superbitch. Ook de opmerking van Oscar, dat op het CTG de waarden van de weeën niet super hoog uitslaan, valt bij mij compleet verkeerd. ‘JE ZIET TOCH DAT IK PIJN HEB?!’ blaf ik hem toe. Arme jongen.

Gelukkig, na een lange anderhalf uur is daar de anaesthesist en wordt de ruggenprik gezet. Wat een verademing! We kunnen de bevalling weer in alle gezelligheid voortzetten. Wanneer we bijna bij 10 centimeter zijn meldt de verloskundige dat ik op de operatiekamer moet bevallen, zodat ze direct actie kunnen ondernemen mocht dat nodig zijn. Maar volgens Spaans ziekenhuisprotocol zijn partners daar niet welkom. Ik moet de klus ‘moederziel alleen’ klaren. Wát een domper. Die had ik niet zien aankomen. Maar het is wat het is. We moeten door.

Op naar de OK. Hier staat een enorm team aan medisch personeel klaar om me op te vangen. Ik probeer ze te tellen. Toch zeker een stuk of 13 man! De ruggenprik wordt stop gezet en het echte werk gaat beginnen. Na een paar keer persen voel ik het branden. Dit gaat niet lang meer duren! Nog één keer persen en daar was hij dan, kleine Oscar. Wat was hij mooi! Hij werd direct bij me weggehaald om onderzocht te worden, maar ik kon het van een afstandje volgen.

Nu moest baby twee nog komen. Hij lag in ieder geval goed voor de uitgang, dus ik kon direct weer aan de bak. Omdat hij inmiddels een zwembad voor zich alleen had moest de gynaecoloog meehelpen hem de juiste kant op te laten gaan. Met zijn volle gewicht duwde hij met zijn arm op mijn buik. Een verschrikkelijk gevoel, alsof alle lucht uit me werd geduwd. Maar effectief was het wel. Iets meer dan een half uur later was Felix geboren!

Wat was ik blij! Twee kerngezonde jongens en ook zelf had ik geen schrammetje opgelopen. Wat een top bevalling! Terwijl ze mij oplappen zie ik dat papa Oscar de kamer binnen is gekomen en zijn zoons staat te bewonderen. Hij ziet mij nog niet, maar wat een trots straalt er van hem af! Wanneer hij mij ziet, pinkt hij een traantje weg.

Omdat ze in Spanje geen kraamzorg kennen, ben je verplicht nog een paar dagen in het ziekenhuis te blijven. Na twee nachtjes mogen we dan eindelijk naar huis. Lang de tijd om samen te genieten hebben we helaas niet. Twee dagen later moet Oscar al naar Frankrijk toe.

Wat deed dat me een verdriet! Voorafgaand wist ik natuurlijk dat hij weg moest, maar dat het me zó zou raken, en al helemaal in combinatie met kraamtranen overviel me wel. De eerste dagen heb ik dan ook snotterend doorgebracht. Al was ik natuurlijk dankbaar dat ons die paar dagen samen gegund waren.

Toen hij eenmaal weg was, vloog de tijd. De zorg voor drie kinderen is en blijft pittig in je eentje. Maar met de hulp van onder andere mijn schoonmoeder sloegen we ons er doorheen. Wat was de blijdschap groot toen hij weer thuis kwam! Eindelijk kon het grote genieten als gezin van vijf écht beginnen.