Tweelingmama’s mogen ook huilen

Terwijl ik het derde stuk Tony’s Chocolonely in mijn mond prop, bedenk ik mij dat ik eigenlijk veel andere activiteiten te doen heb vandaag. Toch zit ik hier met mijn laptop voor mijn neus en typ dit blog in plaats van alle andere bezigheden. Er zijn namelijk twee dingen in mijn leven die mij troosten als het even tegenzit: schrijven en koekjes bakken.

Verkeerd geparkeerd

De Tony’s Chocolonely is voor in de koekjes, maar bij gebrek aan geduld om eerst het koekdeeg te maken, heb ik besloten om alvast de chocolade op te eten. Wat een dag vandaag. Met de tweeling was ik onderweg naar het consultatiebureau voor hun derde controle, maar ik kon geen parkeerplaats vinden. Ik parkeerde daarom de auto op de invalideplaats, zodat ik in ieder geval niet met twee maxicosi’s hoef te sjouwen.

Een lieve buurtbewoonster kwam mij waarschuwen, want blijkbaar woont er iemand in de straat die meteen de gemeente belt en het kenteken doorgeeft als iemand fout geparkeerd staat. Ik wilde de auto wegrijden, maar kreeg hem niet gestart. Stond ik daar met twee huilende baby’s, die normaal nooit huilen, en een auto die niet van de invalideplaats af wil.

Samen met de tweeling huilen

Ik probeerde mij groot te houden, maar dat mislukte gigantisch. Ik ging achter mijn stuur zitten met mijn handen voor mijn ogen en jankten net zo hard als de tweeling. Hoe kom ik weer thuis, waar ga ik geld vandaan halen om de reparatiekosten te betalen en wie gaat er in godsnaam nu de boodschappen doen? Het is gek hoe sommige situaties je overstuur kunnen maken, terwijl in andere gevallen je op automatische piloot alles overleefd.

De afgelopen maanden zijn zeer emotioneel geweest, vermoeiend ook. Niet door de tweeling trouwens, want die slapen, spelen en eten in een gelijk ritme. Huilen doen ze zelden. Ik zou makkelijk nog een tweeling er bij kunnen hebben als ze net zo zijn als Pharhan en Parker. Ik snap niet waarom mensen mij altijd vragen of ik het ‘zwaar’ heb, want deze twee maken juist mijn leven zoveel lichter. Twee grote zonnestralen zijn het.

Surfdude als vader

In verhouding tot de zonnestralen van de tweeling, heb ik voor de rest wel eens het gevoel in een storm vast te zitten. Mijn vorige blog begon met mijn leven op Bali en dat ik besloot terug naar Nederland te gaan nadat ik er achter kwam zwanger te zijn van een tweeling. Mijn moeder had superlief een ticket voor mij geregeld en ik vloog eind februari dit jaar terug. Ik mocht weer bij mijn ouders wonen en we bereiden ons met zijn drieën voor op de komst van de tweeling.

Mijn Indonesische partner bleef in Indonesië, terwijl ik een toeristenvisum voor hem regelden. Ik wilde dat hij aanwezig zou zijn bij de geboorte van de tweeling. Hijzelf bereidde zich op andere manier voor op zijn komst naar Nederland. Jerry was vooral bezig met het feit dat zijn ‘vrijheid’ minder zou gaan worden. Hij is namelijk surfinstructeur en leeft een zeer vrij leven. Zijn dagen waren gevuld met surfen, barbecueën op het strand en doen waar hij zelf zin in had.

Aankomst in Nederland

Als je je hele leven geen verantwoording heb hoeven af te leggen en gewoon doet waar je zin in heb, dan is het een hele stap om vader te worden én naar een ander land te verhuizen. Ik ben het niet eens met zijn gedrag de maanden dat hij nog in Indonesië zat, maar vanaf het moment dat hij in Nederland aan kwam nam hij het wel serieus. Hij wilde zelfs hier blijven en een leven opbouwen met zijn gezin. Ik had van te voren voorspeld dat Jerry wel tot inkeer zou gaan komen zodra hij in Nederland zou wonen. Alleen was zijn komst voor iedereen flink schakelen. De maanden die volgden, waren op zijn zachts gezegd niet makkelijk. Werken aan een relatie terwijl je stijf staat van de zwangerschapshormonen, allebei niet in je moedertaal spreekt, ineens een verblijfsvisum moet regelen en bij je (fantastische) ouders inwoont die jarenlang geen kinderen meer in huis hebben gehad.

Chinese bordjes

Ik dealde met de situatie als iemand die in het circus Chinese bordjes op een stokje laat ronddraaien. Elke keer net voor het bordje valt, ving ik hem toch op tijd op en plaatste het terug op het stokje. Jerry kreeg na de geboorte van de tweeling te horen dat hij tot maart 2020 in Nederland mag blijven en hopelijk daarna voor langere tijd een verblijfsvergunning. Hij vond direct werk en draait ploegendiensten tot wel 50 uur per week. Hij leert Nederlands in zijn eigen tempo en is er voor de tweeling.

Nog steeds wonen we bij mijn ouders, die ons zoveel steunen. Ik ben hun elke dag dankbaar dat zij ons hebben opgevangen en geweldige opa en oma voor de tweeling zijn. Die hebben niks te klagen met zoveel liefde om zich heen! De tweeling is nog te jong om te begrijpen hoeveel plezier zij mij brengen en dat ik trots ben hun moeder te zijn. Mijn ouders daarin tegen zullen dit blog lezen en ik wil hen dan ook bedanken, voor alles wat zij tot nu toe hebben gedaan. Ik hoop van harte later net zo een ouder voor mijn kinderen te zijn, als zij nu voor mij zijn.

Dealen met de situatie

Dat het soms misgaat en je daarom lekker wil huilen en chocolade wil eten, dat moet ik leren te accepteren. Het is niet erg als er soms een bordje van een stokje kapot valt, want als je te veel bordjes omhoog wil houden, dan wordt het een stressvolle situatie. De auto is naar de garage gebracht en voor de reparatiekosten vinden we wel een oplossing. Ik heb ondertussen alles van mij af kunnen schrijven en ga zo de koekjes, zonder chocolade, in de oven zetten.

Tot mijn volgende blog! Deze zal in het nieuwe jaar verschijnen, dus ik ga jullie voor nu alvast hele fijne feestdagen wensen. Maak er een gezellige kerst van en vier oud en nieuw groots! Laten we 2020 een fantastisch jaar maken. Kun je niet wachten tot het nieuwe jaar? Volg mij dan op instagram: food.travel.write

Liefs,

Ruby