Een samengesteld gezin, hoezo ingewikkeld?

Wij zijn een zogeheten samengesteld gezin, ik ben stiefmoeder van Jasper, Rick en Bibi, en Thijs en Barrie zijn halfbroers van mijn stiefkinderen. Zo dat is een zin vol woorden waar ik een hekel aan heb en die ik altijd erg ingewikkeld heb gevonden. Maar ik gebruik ze gewoon want het is zoals het is. Van woorden als “cadeau kinderen”, “bonus kinderen” krijg ik nog meer jeuk. Ze zijn geen cadeautjes en ook geen bonusjes. En ik ook niet. Ze hebben mij nooit uitgepakt van “Oh, wat ben ik blij met dit cadeau!!” Ze horen bij de man van wie ik hou, hebben hem gemaakt tot wie hij is en visa versa. Inmiddels horen ze ook bij mij en zijn het HELE dikke bloedverwanten van onze tweeling.

De tweeling heeft totaal geen besef van de ingewikkeldheid die ik ervaar van stiefkinderen hebben of halfbroers zijn en een moeder die worstelt met het (stief)moederschap. Het is zoals het is. Zij zijn hun grote voorbeelden, hun grote maatjes. Zij zijn er altijd voor hun of ze er nu wel of niet fysiek zijn, ze zijn niet “half”.

De ingewikkeldheid bij mij zit hem in de lading die bij die woorden horen. Het verhaal wat anderen ervan maken, of wat ik denk dat anderen van mij kunnen denken. Wat hoor ik te doen? Wat mag ik wel of niet doen in de rol van stiefmoeder en als moeder van onze tweeling? Wat dit doet allemaal met hun? Grappige is dat ik zelf een stiefmoeder heb en uiteraard een (gescheiden) moeder, dus ik ben soort van ervaringsdeskundige. Misschien dat ik daardoor juist weet hoe moeilijk en ingewikkeld het is om het goed te doen.

Ik ben zelfs naar de eerste Stiefmoederdag geweest die georganiseerd werd in Nederland. Om met “lotgenoten” workshops te volgen en ervaringen uit te wisselen over thema’s die kennelijk bij veel stiefouders spelen, zoals kinderwens en partner met kids. Mijn conclusie? Het is gewoon ingewikkeld voor iedereen en alle gevoelens die je hebt zijn ok en normaal, zowel de goede als de slechte. Één zekerheid heb je; als stiefmoeder doe je het nooit goed, er is altijd wel iemand die wat aan te merken heeft en soms ben je zelf de grootste criticus! Dus hou op met het goed willen doen, wees gewoon jezelf!

Waar ik achter ben gekomen sinds de tweeling er is en ik moeder zonder “stief” ervoor ben, dat ik net zo boos kan zijn op de tweeling, net zo trots, net zo geroerd, net zo gek, of net zo geïrriteerd als dat ik op mijn stiefkinderen kon zijn. Alleen zonder mij daar schuldig over te voelen of af te vragen of ik dat wel mag doen of zijn, en wat anderen of zij daarvan zullen vinden en of ik het recht wel heb. Dat is het verschil.

Wij kregen de tweeling toen de andere kinderen 9, 11, 14 waren. Toen wij midden in de baby en peuter-, kleuterpubertijd zaten, waren de grote kinderen lekker aan het puberen en zat Hein midden in zijn carrière switch, een heftige periode voor ons allemaal.

Zo was de eerste zomervakantie met zijn allen een eens-maar-nooit-meer ervaring.

Al jaren gingen wij met de grote kids elke zomervakantie 3 weken naar een camping aan zee met mobilehome in Frankrijk, Kroatië of Italië. Heerlijke vakanties die al begonnen met veel lol onderweg op de achterbank van mijn kleine Clio met dakkoffer. Maar ook uiteraard de nodige ergernissen en ruzies. Die doodnormaal zijn als je 3 kinderen in zo’n kleine bepakte auto 10 uur op de achterbank zet! Dus de eerste zomervakantie met zijn allen gingen we ook naar een camping, weer in een mobile home, maar dan in Zeeland, dit keer met 2 auto’s.

De tweeling was 1 jaar en wij hadden een strak schema dat zorgde voor regelmaat en rust voor de baby’s: van slapen, eten, wandelen, eten, slapen, boodschappen doen, spelen, eten, slapen etc. Wat met een tweeling plus 1 tiener en 2 pubers met een totaal ander dag- en nachtritme nogal een organisatie en uitdaging is. Even tijd met zijn tweeën, oh ja onze relatie, was er al helemaal niet bij. Nog moeier dan moe kwamen wij terug van die vakantie en of de kinderen het leuk hebben gehad? Ik denk dat ze wel leukere vakanties hadden gehad.

Nu terug naar het heden! Wat ben ik trots als ik terugkijk naar de afgelopen maanden dat onze grote kids op bezoek zijn geweest hier op Bonaire. Hoe ze weer onderdeel zijn geweest van ons huishouden. Helaas waren ze niet alle drie tegelijk hier waardoor we Sinterklaas zonder Bibi moesten vieren. Barrie had in een brief aan Sint gevraagd of hij kon zorgen dat de cadeaus 7 december werden afgeleverd want dan was Jasper er in ieder geval ook. Thijs zijn oplossing was om Sinterklaas te vragen om een even aantal cadeaus te geven zodat hij de helft open kon maken als Rick en Jasper er waren en de andere helft als Bibi er was…. Het waren bijzondere feestdagen met alle kids. Wat zijn het fijne mensen en wat doen ze het goed. En wat missen we ze nu ze weer weg zijn!

Voor de tweeling de normaalste zaak van de wereld dat ze er waren en nu weer weg zijn. Want dat zijn ze wel gewend, dat ze er zijn en dan weer niet. Van een heel weekend wel en dan weer een weekend niet. Vakantieweken wel en niet, of periodes dat een broer of zus bij ons woont en dan weer niet. Het is zoals het is, voor hun totaal niks ingewikkelds. Wij hebben altijd last weer van die overgangsperiodes, de ene keer meer dan de andere. Eigenlijk een soort terugkerende empty nest syndroom maar dan anders. Hoewel Thijs de mooie uitspraak had toen we de oudste broer uitzwaaiden op het vliegveld en hij de emoties zag: ‘Ophalen is leuker dan wegbrengen.’

Ik ben Masja (49 jaar) en moeder van Thijs en Barrie (9 jaar). Al weer 15 jaar stiefmoeder van de kids van mijn partner Hein (53 jaar); Bibi (18 jaar), Rick (21 jaar) en Jasper (23 jaar). Sinds augustus 2019 wonen wij met onze tweeling op Bonaire.