Vrijdag de 13de, de dag dat alles anders werd in het paradijs

Zaterdag 22 februari zwaaien we oma uit op vliegveld Flamingo van Bonaire. 'Tot gauw!' Het was weer een fijne tijd met oma. We hebben vanaf oktober aaneensluitend bezoek uit Nederland ontvangen. Erg fijn om met familie en vrienden te delen hoe en waar wij wonen. Hoewel het wel een drukte is want wij hebben geen vakantie, onze werkweek, schoolweek en agenda’s lopen gewoon door.

Voor ons begint nu de carnavals vakantie net zoals in Nederland. Voor ons is het “vakantie in eigen land”. Even bijkomen van al het bezoek en met zijn viertjes weer samen zijn. Toch voelt het ook een beetje leeg en kijk ik al weer uit naar het volgende bezoek. Hein zijn zus en zwager komen eind maart, mijn vader en mijn stiefmoeder komen eind april en mijn broer met zijn gezin een paar dagen later om met zijn allen mijn vader zijn 80ste verjaardag te vieren. Ik kan niet wachten om hen allemaal te laten zien wat een bijzonder leven wij hier leiden en hoe mooi het hier is.

Ondertussen begin ik ook rond te lobbyen en te informeren voor een leuke werkplek in de horeca voor Bibi, mijn stiefdochter die voornemens is vanaf mei voor een half jaar op Bonaire te komen wonen. Ik gooi wat visjes uit voor een leuke studio waar ze zelfstandig kan wonen. Ook naar deze fase met haar bij ons op het eiland kijken wij enorm uit.

Eind februari beginnen we plannen te maken voor onze zomervakantie. We zijn dan een jaar weg uit Nederland en zijn reuze nieuwsgierig hoe wij het zullen vinden om weer in Nederland te zijn. We willen graag familie en vrienden zien die niet in de gelegenheid zijn om naar ons te komen, zoals Hein zijn moeder van 92. De jongens kijken uit om met hun vriendjes te spelen en plekken te bezoeken en dingen te doen die ze hier missen. Thijs mist musea! En zo boeken we op 3 maart onze vlucht naar Amsterdam. We zijn druk bezig met bedenken wat we allemaal in die 3 weken willen doen in Nederland. We plannen bezoekjes, speelafspraken en overnachtingen bij vrienden. De jongens maken een aftelkalender en hun koffers zijn al bijna gepakt. Wij hebben er zin in!

11 maart is Bibi’s ticket geboekt voor haar komst naar Bonaire en ben ik die week druk met zoeken naar woonruimte. De horeca is booming, ze kan bijna zeker bij haar favoriete plek terecht met haar ervaring. Wat een mooie vooruitzichten, we zijn allemaal opgewonden!

De berichten over het Coronavirus beheersen het nieuws en dringen ook steeds meer tot ons door, het leek een heel ver weg van onze bed show, maar Italië, Spanje, Oostenrijk, Duitsland en Nederland zijn toch al een stuk dichterbij dan China…Wij horen hier steeds meer berichten over de cruiseschepen die ronddobberen in de wereld en niet meer welkom zijn. Ook hier zijn we cruiseschepen met toeristen uit alle windstreken, ook daar waar Corona is... Toeristen worden steeds meer gezien als een bedreiging voor onze gezondheid en niet meer als een belangrijke bron van inkomsten.

En toen werd het vrijdag 13 maart, de dag dat het Coronavirus ook in Curaçao opdook, de dag dat mijn vader en stiefmoeder hals over kop uit hun vakantiehuis in Spanje moeten vertrekken omdat die regio in Spanje op het punt staat “op slot” te gaan. De dag dat in Brabant de noodklok luidt en de straten leeg zijn en de dag dat Bonaire in navolging van Curaçao en Aruba sluit voor vluchten uit Europa en cruiseschepen. Een paar dagen later geldt het voor alle vluchten en zit Bonaire in Lockdown…..Een week later is binnen onze vriendenkring het eerste familielid in Brabant aan Corona overleden…

We volgen continu het laatste nieuws. Ik struin alle sites af om de ontwikkelingen hier en in Europa te volgen, zit continu te appen met familie en vrienden. Ik loop als een kip zonder kop rondjes om de keukentafel… Ik betrap mij erop dat ik in mijn oude patronen val: controleren, mij op werk storten, alles lezen wat los en vast zit, analyseren, doordraven, na ja noem maar op. Patronen die ik de afgelopen maanden zo goed als had losgelaten…

Langzaam begint tot ons door te dringen dat Hein zijn zus en zwager, die nog in totale onwetendheid ergens in de jungle van Suriname rondlopen, niet naar ons door zullen kunnen reizen voor het laatste deel van hun vakantie. Horecagelegenheden sluiten zelf hun deuren omdat er geen toeristen meer komen of om te voorkomen dat de toeristen die er nog wel zijn, wel komen en misschien wel zorgen voor besmetting.

16 maart meldt Hein zich ziek voor de zekerheid omdat hij een kuchje heeft en wat benauwd is. Normaal zou hij gewoon doorgaan, maar nu wil hij op school geen paniek zaaien en toch ook het zekere voor het onzekere nemen, stel je toch voor dat... De volgende dag hou ik de jongens ook thuis want als iemand ziek thuisblijft, moet iedereen thuisblijven. 18 maart gaan de scholen, sportclubs en dergelijke preventief dicht. Ik begin met een strak thuisonderwijs programma. Er is nog steeds geen corona op het eiland maar er zijn nog wel 1100 toeristen die het virus zouden kunnen hebben. Ik voel de paniek, helemaal als ik naar de beelden uit Nederland en Italië kijk op Facebook en het nieuws.

Dan komt het besef dat ook het bezoek van mijn familie eind april niet door zal gaan, dat Bibi’s plannen uitgesteld moeten worden en dat ons bezoek aan Nederland in de zomer ook een groot vraagteken is. Hoe ziet de wereld er dan uit? Ga ik mijn ouders ooit nog zien?

Ik voel dat ik radeloos word. Het weekend besluiten wij het los te laten, wij gaan weekend vieren. We wonen nog steeds in het paradijs, ook al zitten we in een crisis en zal de wereld nooit meer hetzelfde zijn. We doen wat we kunnen, houden ons aan de maatregelen etc. Maar dat betekent niet dat wij thuis moeten blijven zitten, wij hebben onze bewegingsvrijheid nog. We kunnen naar plekken rijden en dingen doen waar we niemand tegen hoeven komen of waar er genoeg ruimte is om afstand tot elkaar te houden. Even stilstaan en genieten van het moment en elkaar. Dit moment is er nu, je weet niet wat het volgende moment brengt.

Ik besef pas dat dit echt noodzakelijk is als Thijs gefrustreerd uitroept: “Mama, ik ben geen telefoon! Ik ben een kind!!” Het heeft geen zin mij schuldig te voelen. Schuldig te voelen dat wij proberen er iets van te maken of schuldig te voelen dat wij genieten van het moment terwijl er mensen in Nederland en elders aan het vechten zijn tegen dit virus. Dit is wat wij en onze jongens nu nodig hebben om gezond en fit te blijven.

Ik ben Masja (49 jaar) en moeder van Thijs en Barrie (9 jaar) en zelfstandig trainer, teamcoach en loopbaancoach. Al weer 15 jaar stiefmoeder van de kids van mijn partner Hein (53 jaar); Bibi (18 jaar), Rick (21 jaar) en Jasper (23 jaar). Hein is docent natuurkunde. Sinds augustus 2019 wonen wij met onze tweeling op Bonaire. Wij zijn te volgen op Instagram Sas_ta_bon en Masjavanloon zowel op insta als op facebook..