Waarom het echt anders is als je met een tweeling op pad gaat

Een frisse neus halen. Ja, goed idee! Het liefste elke dag. Onze tweeling Sam en Juliette (4 jaar) zijn echte buitenkinderen. Het maakt ons niet zoveel uit of het nu waait, regent of zonnig is. Nou ja, het maakt wel uit, want die laatste is uiteraard favoriet. Maar wat wind of regen weerhoudt ons er niet van om de laarzen en regenjassen aan te trekken en even buiten rond te banjeren.

Er bestaan meerlingen die meteen alle kanten op rennen zodra ze enige vrijheid proeven. Die van ons blijven meestal wel in de buurt. Meestal … Ik weet nog wel een voorval waarbij we met zijn vieren op een druk terras aan het strand bij Ouddorp zaten. Bij een strandtent op palen. Juliette vond het geweldig grappig om hard naar beneden te rennen dus ik had mijn handen er vol aan. Mijn man Yves had zich een seconde om gedraaid om iets tegen mij te zeggen en Sam was er vandoor. Dankzij de ingezette hulptroepen werd hij zo’n tien minuten later achterin de zaak gevonden. Het waren voor ons tien hele lange minuten kan ik je vertellen.

Naar buiten gaan... de eerste anderhalf jaar kom je een heel eind met een 'meerling' kinderwagen. Ik vond het wandelen heerlijk. Ze blijven op die momenten op één plek, een moment van rust voor papa en/of mama. Ze trekken even geen kastjes en laadjes open, geen 100 tissues uit de doos, geen gevaar voor kleine vingertjes tussen de deur. En dan worden de kinderen ouder en twee kinderen of meer in dezelfde leeftijd vraagt toch net wat andere aanpassingen.

In mijn vorige leven (lees: mijn leven vòòr kinderen) had ik er nooit over nagedacht dat fietsen met een meerling best lastig was. Als ze nog niet goed kunnen lopen, kun je wel een rondje fietsen als je ze één voor één in de fiets hebt gekregen. Een boodschap doen wordt lastig, want twee baby’s uit de zitjes tillen, terwijl je ook het muntje voor de winkelwagen moet pakken, is mij nooit gelukt. Je zou natuurlijk vlak naast de winkelwagens kunnen ‘parkeren’ en dan hopen dat je fiets blijft staan als ze beide gaan bewegen, winkelwagen pakken, baby 1 in het zitje zetten en baby 2 in de winkelwagen zelf. Kom je terug, fiets weg. Sta je dan. Grapje natuurlijk.

Bakfiets

Een tweelingbuggy aan de fiets bevestigen gaat hem niet worden. Dus schaften wij een bakfiets aan. Er zijn speciale ‘baby en peuterschalen’ te koop voor in de bakfiets. Geweldig vonden ze het. De wind door hun blonde haartjes, twee grote glimlachen als we op pad gingen. Boodschappen doen vond ik ideaal, genoeg ruimte voor al die pakken luiers en flessen wijn voor moeders, want slapeloze nachten had ik in die tijd toch wel. Maar ik vond het veel gedoe. Onze bakfiets stond onder een zeil en het was een log ding om uit de tuin te krijgen. En naarmate de tweeling ouder werd werden ze zwaarder. Even een brug op fietsen werd een uitdaging. Een beetje tegenwind en het zweet stond op mijn rug. Maar voor de fitmoms onder ons: doen! Misschien was een elektrische variant toch een betere optie geweest. Wij hebben hem destijds verkocht en een moederfiets aangeschaft. Ze konden inmiddels lopen.

Er bestaan ook van die fietskarren voor achter de fiets. Maar man, wat zijn dat seksloze dingen. Kunnen ze die niet wat hipper maken? Zwart met wit of met okergele stippen. Of lagune blauw, ook heel trendy momenteel. De varianten voor honden zijn zelfs in een strakker design te krijgen. Maar ja, dat ga je je tweeling ook niet aan doen. Sommige tweelingouders zweren erbij omdat je hem ook als buggy kan gebruiken, maar sorry met zo’n gifgroen gevaarte wil je toch niet gezien worden? Het zou ook echt wat voor mij zijn om er dan thuis achter te komen dat ik het ‘monster’ ergens halverwege ben verloren met inhoud en al omdat ik hem niet goed heb vastgemaakt. (Oprechte excuses voor degene die ze wel mooi/ praktisch vinden btw).

Moederfiets

Die moederfiets pakte ik veel vaker. Eén voor en één achter ging prima tot ze een jaar of drie waren. Ik ken tweelingouders die de kinderen tot ruim vier jaar nog voorop hadden, maar dat vond ik te gevaarlijk. De benen pasten niet meer op de steuntjes. Er zijn trouwens zadeltjes die je aan het stuur kunt bevestigen, ook een goede optie of een gevlochten tweelingfietsmand achterop. Deze zijn moeilijker verkrijgbaar omdat ze met de hand gemaakt worden. Onze moederfiets is inmiddels ook verkocht, we hebben de fiets ingeruild voor de tweelingfiets. Een verlengde fiets met twee zitjes achter. Ideaal vind ik hem.

Wij gaan regelmatig een rondje lopen in de buurt. Toen ze net konden lopen was een klein rondje genoeg. Je wordt er erg ‘mindfull’ van. Voor twee kleine dreumesen is alles één groot avontuur. Kleine takjes, slakjes, een stoepje, alles is nieuw en leuk. Behalve dan ontdekken dat je met hoofd door het hekje van de buren kan en er dan niet meer uitkomt zonder boter op je oren. Maar dit terzijde. Het zorgt ervoor dat je als ouders de kleine dingen in het leven opnieuw ontdekt. Je zoomt veel meer in op de details en dat is goed voor je hoofd. Even met andere dingen bezig zijn.

Naarmate ze groter werden en was de loopfiets een tijdlang favoriet. Ze werden enorm behendig en gingen uiteindelijk zonder angst bruggen en heuveltjes af. Soms tot grote schrik van voorbijgangers. En ja, ze zijn wel eens rechtdoor de bosjes ingereden. Juliette is een keer uit de bocht gevlogen, zo in een modderplas. Iets met vallen en opstaan. Maar het ouderschap is wat mij betreft ook loslaten. Daar leren ze van en dankzij die behendigheid fietsten ze met hun drie jaar meteen weg op een fiets zonder zijwielen. Door de loopfiets leerden ze al snel hun balans te houden. Nog steeds zijn rondjes door de wijk favoriet. Even naar de speeltuin, met de fiets of de step. Ze weten inmiddels precies waar ze moeten wachten en waar leuke speeltuinen te vinden zijn.

Nu staat ons weer een nieuwe uitdaging te wachten. Zelfstandig naast ons fietsen. Met twee tegelijk in je eentje is dat niet te doen. Maar ook dat vindt zijn weg wel weer. We hebben nog even de tijd om te oefenen (één voor één ) voordat het echt te zwaar wordt op de tweelingfiets.

Mijn naam is Carina, trotse moeder van Sam en Juliette (3 jaar). Ik ben 38 jaar, creatief aangelegd en ik heb een enorme hekel aan bloemkool en strijken. En aan het opruimen van de puinhoop die de tweeling binnen no time kan maken.

Ik ben al ruim tien jaar samen met Yves. We wonen in Vlaardingen en houden van reizen, buiten zijn, met vrienden en familie dingen ondernemen en lekker eten. Ik ben ook te volgen via Instagram.